اسیب شناسی طرح کاشت در فرایند شکل گیری منظر

مسئله پژوهش: فضای سبز به عنوان بخشی پویا از منظر شهری با مشکلاتی از قبیل توسعه شهری و عدم اختصاص عرصه کافی در جهت ایجاد توازن مابین کالبد سخت و نرم شهری مواجه است. یکنواختی فضای سبز در قالب کلیشه های کاشت، نگرشی رایج در روش طراحی مناظر سبز شهری ایران است. ثمره این نگرش علاوه بر تحدید ابعاد متصور از طرح کاشت، باعث گسترش روزافزون مناظر مصنوعی وناکارآمد در حضور کاهش روزافزون عرصه های با ارزش شهری گردیده است. هدف پژوهش: مروری بر مفاهیم نظری طرح کاشت از بابت بررسی ابعاد اساسی آن در مقام زیربنای فرایند شکل گیری منظر و امکان ارتقاء نگرش موجود در جامعه طراحی. روش پژوهش: به شیوه توصیفی- تحلیلی مبتنی بر گردآوری داده اسنادی (مطالعه متون ومقالات مرتبط) و نیز پیمایشی (مشاهده میدانی و تصویربرداری از نمونه های اجرا شده می باشد. نتیجه گیری: فقدان مواردی چون: رویکرد کل نگر، پویایی در ایده پردازی طرح کاشت و واژگان بصری مطلوب در انعکاس دیالکتیک طراح بهره برداری از کیفیت بصری منظر؛ شکافی را باعث می گردد که نتیجه مستقیم آن واگرایی اهداف منصور از طرح کاشت در بهبود کمی و کیفی مناظر سبز است.

Keywords:

فضای سبز , زیبایی شناسی منظر , قواعد طراحی پایه , ترکیب بندی بصری