بررسی نقش معماری در ارتباطات انسانی

بشری که در ابتدا در فکر ساختن سرپناهی ساده، بود با تداوم زمان و به وجود آمدن ارتباطات اجتماعی به ساختن سرپناه و شهرها پرداخت. تغییر فرهنگ جامعه از روستایی به صنعتی پایه گذار تحول در شهرها شد مهاجرت از روستا به شهر آغاز شد و شهرنشینی نیاز به ایجاد فضای باز، بسته و سبز را به وجود آورد و توجه به نیازها و انتظارات بشر را مدنظر قرار داد. معماری در بوجود آوردن اطلاعات انسانی نقش موثری دارد. در اینجا سعی شده است به نقش معماری در روابط و رفتار انسان، برای برقراری با یکدیگر با خود، طبیعت و حتی ارتباط با خدا در حوزه ارتباطات انسانی و رسیدن به تغییراتی که معماری در ارتباطات انسانی به وجود می آورد، پی برد. با نگاه بهدوران گوناگون معماری در خواهیم یافت که انعکاس طبیعت در پیکره بنا به صورت متفاوت روی داده است و چگونگی این نحوه برخورد یکی از شاخصه های مهم برای شناخت ریشه های فکری یک سبک معماری و دید معمار نسبت به هستی و طبیعت است. بنابراین انسان باید محیط خود را براساس سازش با نیازهای بیولوژیکی و نیز فکری و روحی خود شکل دهد. از این رو آگاهی از این فرآیندها، معماران را در طراحی مطلوب تر فضاها و در جهت تقویت ارتباطات انسان برای یاری می بخشد. این تحقیق که بر مبنای روش اسنادی و مطالعه کتابخانه ای بوده، به بررسی معماری در بوجود آوردن ارتباط میان انسانها، ارتباط انسان با طبیعت و همین طور ارتباط انسان با خدا پرداخته و نقش معماری در ارتباطات انسانی را مورد توجه و بررسی قرار داده است.

Keywords:

ارتباطات انسانی , معماری , معماری و انسان شناسی