کارکرد عناصر فانتزی درمثنوی جمشید و خورشید سلمان ساوجی

یکی از گسترده ترین عرصه های حضور فانتزی، ادبیات غنایی و قصه های عامیانه است. مثنوی جمشید و خورشید نیز به عنوانمنظومه ای عاشقانه در سده ی هشتم توانسته است در کنار روند عاشقانه ی داستان از حضور عناصر فانتزی بهره مند شود. با وجود نمودکمتر این عناصر در آثار منظوم نسبت به آثار منثور این مثنوی از الگوی طرح داستانهای فانتزی با ساختارهای بلند پیروی می کند وعناصر دنیای فانتزی با جهان حقیقی به گونه ای پیوند می خورد که در روند داستان و موقعیت های گوناگون با حضور خود بر جذابیت وکشش داستان افزوده است. در این مقاله تلاش می کنیم با معرفی مختصر سلمان ساوجی، آثار او و بررسی این مثنوی از جنبه هایطرح فانتزی، شگردهای طرح شناسی، کنش کارکردی، تخیل شناسی شخصیت های واقعی و تخیلی، موجودات و بناهای فراطبیعی و... زیبایی ها و عناصر فانتزی آن و ابتکار و نوآوری سراینده ی آن را نشان دهیم. شایان ذکر است از میان کنش های مورد بررسی دو کنش جادویی و یاریگری با توجه به ساختار تخیلی و فانتزی منظومه حضور پررنگ تری دارند.

Keywords:

ادبیات غنایی , شخصیت های فراطبیعی , فانتزی , کنش کارکردی , کنش جادویی