ضرورت اصلاح شیوه برخورد با صحیح و خطا در مدرسه آینده از منظر واسازی

مفاهیم صحیح و خطا اصطلاحاتی رایج در تعلیم و تربیت هستند و در فرایند یاددهی-یادگیری نقشیکلیدی دارند. در این مقاله از منظری واسازانه در متن تعلیم و تربیت به این مفاهیم پرداخته شده و نشان دادهمی شود که چگونه امر صحیح بر امر خطا غلبه یافته و برخی مزایای خطاها در راستای بهبود یادگیری را حذف نموده است. سپس با استفاده از معرفت شناسی پسااثباتگرایانه و نشان دادن اینکه صحیح را به طور قاطعی نمی توان از خطا تمیز داد به آلایش این دو مفهوم برهم اشاره می شود. پس از آن با در نظر گرفتن زمینه های موثر اجتماعی و اقتصادی بر تعلیم و تربیت، به تاثیر آنها بر تلقی های متفاوت از صحیح و خطا پرداخته می شود. در مرحله بعد با نشان دادن نقش مثبت خطاها در اکتساب دانش و یادگیری، از محوریت وغلبه خطا بر صحیح دفاع میشود. سپس مفهوم پردازی جدیدی درباره این نوع از خطا صورت گرفته و خطا به معنای خطاشناسی با دو وجه شناختی متمرکز بر خود خطا و منشاء آن، تعریف می گردد. درنهایت با تحلیلی شبه استعلایی، مفهوم جدید خطا به مثابه شرط امکان دستیابی به امر صحیح و همچنین شرط عدم امکان آن ترسیم می شود. در نهایت پیامدهای واسازی صورت گرفته در فرایند یاددهی-یادگیری ازجمله بهبود یادگیری، ایجاد انگیزش و پویایی آموزشی، استفاده از ارزشیابی در جهت تشخیص خطاها و در نتیجهارتقای کیفیت یادگیری، ایجاد رواداری و امنیت عاطفی در جهت پرسشگری و نظرورزی، تقویت قوای انتقادی وفراشناختی، مورد اشاره قرار می گیرد.

Keywords:

واسازی , صحیح و خطا , یادگیری از خطاها , خطاشناسی , یاددهی , یادگیری