بررسی ممنوعیت شکنجه در اسناد ومقررات بین المللی با تاکید بر اخذ اقرار به جبر و اکراه

در این پژوهش با بهره گیری از روش توصیفی - تحلیلی به بررسی ممنوعیت شکنجه در اسناد ومقررات بین المللی با تاکید بر اخذ اقرار به جبر و اکراه خواهیم پرداخت شکنجه ، در تعریف کنوانسیون منع شکنجه و دیگر رفتارها یا مجازات های بی رحمانه، غیر انسانی یا موهن، هر فعل عمدی دانسته شده است که توسط آن درد یا صدمه شدید، اعم از جسمی یا روحی، به منظور نیل به اهدافی از قبیل کسب اطلاعات یا اقرار از قربانی یا شخص ثالث، مجازات قربانی برای عملی که وی یا شخص ثالث مرتکب شده یا مظنون به ارتکاب آن است، مرعوب نمودن یا اعمال فشار بر قربانی یا شخص ثالث صورت گیرد. اهمیت حرمت ارتکاب شکنجه به آن قدر است که حتی در شرایط اضطراریکه ممکن است حیات کشور در خطر باشد امکان تخطی و انحراف از این حق اساسی بشری وجود ندارد و هیچ چیز، از جمله امر آمر قانونی هم مشروعیت دهنده به این عمل نبوده و مرتکب را یارای توسل به علل توجیه کننده قانونی برای فرار از مسئولیت و مجازات نخواهد بود. فلسفه ممنوعیت ارتکاب چنین اعمالی، جنبه ترذیلی آن و نیز صدمه ای است که به حیثیت و تمامیت جسمانی افراد وارد می آورد. از این رو کمیته حقوق بشر سازمان ملل متحد در تفسیر عمومی شماره 16 ( 6 ) خود راجع به ماده ( 6 ) میثاق حقوق مدنی و سیاسی اعلام می دارد که زمانی که مجازات اعدام توسط یک دولت برای جرایم بسیار شدید اعمال می گردد، بایستی حداکثر تلاش صورت گیرد تا این مجازات حداقلاثرات غیر قابل تحمل جسمی و روحی را بر فرد مجازات شونده داشته باشد. حتی این ممنوعیت در بسیاری از اسناد بین المللی و از جمله قسمت اخیر ماده ( 7 ) میثاق حقوق مدنی و سیاسی به ممنوعیت انجام آزمایشات پزشکی بر افراد انسانی بدون رضایت آنان نیز تسری یافته است و حتی می توانیم در اینجا ادعا کنیم که بر اساس آموزه های دینی خود، صدمات جبران ناپذیری که ممکن است از قبل این آزمایشات پزشکی بر انسان تحمیل گردد که امکان جبران آن وجود ندارد، حتی با رضایت خود فرد نیز مجوز اعمال نمی یابند.

Keywords:

شکنجه , ممنوعیت شکنجه , اقرار , اکراه و اجبار , اسناد بین المللی , حقوق بشر