گفتمان صلح در شعر زنانه عرب

منطقه خاورمیانه به دلیل موقعیت ویژه استراتژیکی از دیرباز عرصه جنگ های فراوانی بوده است. جنگ هایی که پیامدی جز ویرانی، مرگ، آوارگی و اندوه برای مردم نداشته است. همین امر، دعوت به صلح و جنگ ستیزی را به یکی از مضامین اصلی و مشترک در ادبیات کشورهای این منطقه مبدل کرده است. در این میان به نظر می سرد با توجه به ویژگی های عاطفی و روحی زنان، مبارزه با جنگ و خشونت و در مقابل دعوت به گفتمان صلح یکی از دغدغه های اصلی آنان در آفرینش آثار ادبی باشد. پژوهش حاضر با روش توصیفی تحلیلی و با هدف تبیین نوع نگاه زنان شاعر به این مسئله، اشعار سه تن از شاعران زن برجسته عرب یعنی نازک الملائکه (عراق)، غاده السمان (سوریه) و سعاد الصباح (کویت) را مورد تحلیل و بررسی قرار داده و به این نتیجه رسیده است که نفی خشنونت و جنگ و در مقابل دعوت به صلح و آشتی یکی از دغدغه های اصلی آنان است که با بیانی صریح و به دور از هر گونه ابهام و رمز بدون تاکید کرده اند. این در حالی است که ملائکه به دلیل درگیری عراق در جنگ های پیاپی، بیش از دو شاعر دیگر به این موضوع پرداخته است.

Keywords:

شعر عربی , شعر زنانه , صلگ , جنگ ستیزی