بررسی اصول و معیارهای معماری در طراحی مجتمع اقامتی، درمانی و تفریحی معلولین با رویکرد افزایش شادی و امید به زندگی

با توجه به جایگاه معماری به عنوان عنصری واسطه بین فرهنگ، هنر و محیط طبیعی، همچنین اهمیت وجود مجتمع هایویژه ی معلولین در میزان جذب و اطمینان خاطر معلولین به حضور در فضاهای اجتماعی، شناخت نقش تعاملات رفتاریکاربر فصلی و دائم در فضاهای مجموعه و بهینه سازی ساختارهای خصوصی و عمومی اعم از دسترسی ها و فضاهای اصلی-فرعی برای معلولین جسمی-حرکتی که نیازمندی های ویژه ای را کنار افراد عادی طلب دارند ملزوم به رفتارشناسیمحیط، نگاه واکاوانه به تعاملات و در نظر گرفتن پتانسیل های منطقه ای و محیط سایت برای مراجعین می باشد که اصلیترین موضوعیت آن بر اساس رفتارگرایی آن ها در انتخاب فضا و نگاه به مولفه های بازشناسانه در جذب یک فرد عادی ومعلول در کنار همزیستی متقابل و همساز با نیازها می باشد. هدف این کار بیان استاندارد های ان ها به صورت عملی وتطبیق آن با نمونه های کشور ایران می باشد. لذا برای استفاده هر چه بیشتر از این مطالعات و تطبیق آن ها در عمل قبل از طراحی اقدام به بسترسازی در کل مجموعه نموده و بعد به طراحی مجتمع به عنوان یک موضوع جدید پرداخته می شود.

Keywords:

معلول , مجتمع اقامتی و درمانی , تفریحی , شادی , امید , زندگی