بررسی ابعاد مختلف دستیابی به مسکن پایدار با بهره گیری از معماری سنتی ایران

ویژگی عصر کنونی شهرنشینی؛ افزایش جمعیت شهرها و به تبع آن توسعه شهرهای کوچک و بزرگ است. با تداوم توسعه شهرها در آینده، پیش بینی ها حاکی از افزایش هرچه بیشتر تخریب ها و آلودگی های زیست محیطی در شهرها و مناطق شهری است. به دنبال این تحولات و نگرانی ها، امروزه نظریه توسعه پایدار که پیدایش آن به دهه های پایانی قرن بیستم باز می گردد؛ بیش از پیش قوت گرفته است. با توجه به اثرات گسترده مسکن بر حیطه های شهری، در راستای تحقق اهداف توسعه پایدار شهری، بخش مسکن نقش بسیار مهمی برعهده دارد. بر این اساس پایداری مسکن گامی مهم در دستیابی به توسعه پایدار شهری قلمداد میشود. این مقاله، با نیم نگاهی به معنای مسکن، معماری سنتی و یادآوری ارزش ها و معیارهای آن، به بررسی و تحلیل دستیابی به مسکن پایدار در دوران معاصر می پردازد. این پژوهش از نظر هدف، پژوهشی کاربردی است که به روش توصیفی تحلیل و مبتنی بر منابع کتابخانه ای - اسنادی صورت گرفته است. به این صورت که با تکیه بر مبانی و معیارهای طراحی سنتی و نیازمندی های زندگی امروز، پیشنهاداتی ارایه شده تا ضمن اقتباس از معماری سنتی، پاسخگوی نیازهای جامعه امروز در کالبدی شایسته برای فرهنگ ایرانی باشد. در مقاله حاضر سعی بر این بوده تا با ژرفکاوی شاخصه های پایداری مسکن در خانه های سنتی ایران، معیارهایی جهت تدوین راهکارهای موثر برای افزایش کیفیت مسکن معاصر به دست آید.

Keywords:

مسکن , پایداری , خانه های سنتی ایران , مسکن معاصر