بررسی امکان استفاده از آب های شور برای آبیاری بارانی در استان خوزستان ( مطالعه موردی بررسی مدیریتهای آبیاری بارانی ذرت در اقلیم خوزستان)

کاهش منابع آب و افزایش رقابت برای منابع آب‌ با کیفیت بین مصرف‌کنندگان مختلف، کشاورزان را برای آبیاری با آب‌های بی­کیفیت، شامل آب‌های بازگشتی از زهکشی کشاورزی و پس­آبهای فاضلاب تحت‌فشار قرار داده است( تانجی و کلین، 2002؛  آبدراهمن و شاهالام، 1998)، در چنین شرایطی رقابت بیشتر برای تأمین آب، منجر به استفاده بیشتر از آبهای شور می­شود.

سهولت عملیات آبیاری بارانی نسبت به آبیاری سطحی و عدم نیاز به تسطیح اراضی، موجب استقبال گسترده کشاورزان از روش آبیاری بارانی شده است(بنس و همکاران، 1996).  ایسلا و آراگوس(a2009)، نیز راندمان ذاتی بالا، مزایای خودکارسازی و صرفه‌جویی در نیروی کارگری را از جمله دلائل روند رو به گسترش روشهای آبیاری بارانی بیان می­کنند. در این راستا توسعه سامانه­های آبیاری تحت فشار و از جمله آبیاری بارانی به­عنوان یکی از راهبردها و برنامه­های اصلی متولیان آب و کشاورزی برای ارتقاء کارائی مصرف آب مورد توجه قرار گرفته است. اما در بسیاری از مناطق جهان کیفیت نازل منابع آب یکی از چالش­های اصلی توسعه روشهای آبیاری بارانی محسوب می­شود. زیرا استفاده از آب‌های با کیفیت پائین(شوری بالا)، در روش­های آبیاری بارانی که آب را در بالای پوشش سبز گیاه پخش می‌کنند، پتانسیل افزایش مشکلات ناشی از جذب سطحی نمک توسط برگ‌ها، مسمومیت یونی خاص و کاهش محصول را با خود به همراه دارد( برنستین و فرانکوئیس، 1973). تحت چنین شرایطی، پیش بینی سازگاری محصولات برای آبیاری بارانی با آب شور و تعیین مدیریت بهینه این روش آبیاری در مزرعه، کاهش جذب برگی گیاه و صدمات محصول از اهمیت خاصی برخودار می‌باشد.