مقایسه جیره های غذایی متعادل و معمول بر عملکرد گوساله پرواری در استان مرکزی

این تحقیق به منظور بررسی تاثیر استفاده از جیره های غذایی متعادل و خوراک دهی بهینه بر عملکرد پرواری گوساله های نر در پنج واحد از واحدهای پرواربندی صنعتی استان مرکزی اجرا شد.در این پروژه 5 واحد از واحدهای پرواربندی که شرایط و امکانات لازم برای اجرای پروژه را داشتند انتخاب شد و گوساله های نر هر یک از واحدها به دو گروه همگن تقسیم شدند. سپس گوساله ها به مدت 9 ماه پروار شدند. دو گروه آزمایشی مورد بررسی در هر واحد عبارت بودند از : الف- روش تغذیه دامدار و ب- روش استفاده از جیره های متعادل و خوراکدهی بهینه. در واحدهای انتخاب شده، بر اساس احتیاجات غذایی گوساله ها و با توجه به مواد خوراکی مناسب و قابل دسترس در هر واحد، جیره های متعادل و بهینه بر پایه احتیاجات غذایی ارایه شده در جداولNRC گاوهای گوشتی سال 2000 تنظیم شده، و بر اساس روش خوراک دهی بهینه (خوراکدهی کاملا مخلوط یا TMR) و بعد از طی یک دوره عادت دهی 14 روزه، دراختیار گوساله هایی که قرار بود از جیره های متعادل استفاده نمایند، قرار داده شد. گروه دیگر گوساله های هر واحد، مطابق روش معمول دامدار تغذیه شدند. در طول دوره پروار، خوراک مصرفی روزانه در سه نوبت و تا حد اشتها در اختیار گوساله ها قرار گرفت. در پایان دوره تعداد 2 راس از گوساله های هر گروه، پس از 12 ساعت محرومیت از غذا، توزین و ذبح شدند و وزن و بازده لاشه و ضخامت چربی روی دنده 12 گوساله ها اندازه گیری شد. مقایسات بین گروه شاهد (تغذیه معمول دامدار) و گروه تغذیه متعادل، در گروه های وزنی مختلف، از طریق آزمون t مستقل توسط نرم افزار آماریSPSS انجام شد. وزن شروع پروار، بین دو گروه شاهد و تغذیه متعادل، در گروه شاهد و تغذیه متعادل به ترتیب 192 و 189 کیلوگرم بود. در صورتی که وزن پایان پروار گوساله های شاهد و تغذیه متعادل به ترتیب 459/19 و 481/82 کیلوگرم بود. همچنین افزایش وزن ماهانه گوساله های گروه شاهد و تغذیه متعادل در طول دوره پروار به ترتیب 28/5 و 32/53 کیلوگرم بوده که اختلاف معنی داری بین این دو گروه وجود داشت. به همین ترتیب افزایش وزن روزانه دو گروه ذکر شده به ترتیب 0/94 و 1/08 کیلوگرم در روز در طول کل دوره پروار بوده که این تفاوت نیز معنی دار است. ماده خشک مصرفی گوساله های گروه تغذیه متعادل در طول کل دوره بیشتر از گوساله های شاهد بود، ولی این تفاوت معنی دار نبود. میانگین ضریب تبدیل غذایی گوساله های شاهد و گروه تغذیه متعادل در طول دوره پروار به ترتیب 7/47 و 7/02 بود که تفاوت آن ها معنی داربود. بازده لاشه در گوساله های شاهد 51/75 درصد و در گوساله های تغذیه متعادل 53/76 درصد بود که اختلاف آن ها معنی دار بود. ضخامت چربی بین دنده های 12 و 13 در گوساله های شاهد و تغذیه متعادل به ترتیب 10/19 و 6/36 میلی متر و ضخامت عضله بین دنده 12 و 13 نیز به ترتیب 48/10 و 52/32 میلی متر بود (P<0.05). طول عضله راسته در گوساله های شاهد و تغذیه متعادل 5/20 و 6/26 سانتی متر بودکه تفاوت معنی داری نداشتند (P<0.05). عرض عضله راسته نیز در این دو گروه به ترتیب 4/21 و 4/77 سانتی متر بود(P<0.05). محاسبات اقتصادی انجام شده هم نشان می دهند که در چهارواحد از واحدهای مورد بررسی، گوساله های گروه تغذیه متعادل، سوددهی بالاتری (3/17 تا 5/95درصد) نسبت به گوساله های شاهد دارند. کلید واژه ها: استان مرکزی، گوساله پرواری، تغذیه متعادل، عملکرد پروار.