اثر نسبت های مختلف انرژی به پروتیین جیره غذایی بر عملکرد تولید گوشت جوجه های بومی

این تحقیق به منظور بررسی اثر نسبت های مختلف انرژی به پروتیین جیره بر عملکرد و بازده لاشه ی جوجه های بومی اصفهان، در قالب یک طرح آماری کاملا تصادفی در سالن تحقیقاتی مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی اصفهان انجام شد. در این آزمایش تعداد 500 قطعه جوجه بومی یک روزه ی مخلوط از هر دو جنس در قالب 5 تیمار و 5 تکرارشامل 20 قطعه جوجه در هر گروه اختصاص داده شد. پنچ جیر ه ی آزمایشی مورد مطالعه عبارت بودند از: تیمار A و B به ترتیب با 20 و10واحد نسبت انرژی به پروتیین بیشتر نسبت به جیره ی شاهد، تیمارC (شاهد) مطابق با توصیه انجمن ملی تحقیقات(1994) و تیمارهای D و E به ترتیب با 10 و 20 واحد نسبت انرژی به پروتیین کمتر نسبت به جیره ی شاهد برای سه دوره ی آغازین، رشد و پایانی به صورت آردی تهیه و به جوجه ها داده شد. در پایان دوره ی پرورش(63 روزگی) از هر تکرار یک قطعه جوجه ی نر و یک قطعه جوجه ی ماده ذبح و بازده ی لاشه، و بخش های مختلف لاشه مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج بررسی صفات عملکردی نشان داد، نسبتانرژیبهپروتیینجیره در 3-0 و همچنین 6-0 هفتگی اثر معنی داری بر مصرف خوراک داشت ( P < 0/05), بطوریکه با کاهش نسبت انرژی به پروتیین مصرف خوراک افزایش یافت، ولی این عامل در دوره های 6-4 و 9-7 هفتگی و کل دوره پرورش تاثیر معنی داری بر مصرفی خوراک ایجاد نکرد. تاثیرنسبتانرژیبهپروتیینجیره در تمام دوره ها ی پرورش اثر معنی داری بر اضافه وزن داشت ( P < 0/05), بطوری که در دوره ی پایانی جیره ی شاهد با اضافه وزن 22/08 گرم در روز بیش ترینمیزانافزایش وزن را به خود اختصاص داد. تاثیر جیره های آزمایشی بر ضریب تبدیل غذایی، در دوره آغازین و رشد معنی دار بود (P<0/05)، بطوری که در دوره ی آغازین، جیره ی E کمترین مقدار ضریب تبدیل را به خود اختصاص داد(1/88) و دردورهرشدجیره یB وD به ترتیب پایین ترین و بالاترین ضریب تبدیل غذایی را به خود اختصاص دادند(2/36 در مقابل 2/56).تاثیر تیمار های مورد مطالعه بر بازده استفاده از انرژی و پروتیین در همه ی دوره های پرورش معنی داری بود(P<0/05). در دوره ی آغازین تیمار A بازده استفاده از پروتیین آن بیش ترین مقدار را در بین تیمارها داشت (0/38) و در دوره رشد دو جیره یA وB بهترین بازده استفاده از پروتیین را نشان دادند(0/39). در دوره پایانی بین تیمارهای اعمال شده تنها دو جیره ی A و B با بهترین بازده استفاده از پروتیین مصرفی(32 درصد) تفاوت معنی داری را با سه جیره دیگر نشان دادند( P < 0/05), ضریب تبدیل انرژی در دوره ی آغازین برای جیره های D وE به ترتیب با 5/5 و 5/7 بالاترین و اختلاف آنها با جیرهای A، B و C معنی دار بود ( P < 0/05), در دوره رشد، تیمارB و تیمار D به ترتیب با 6/50 و 7/31 بیش ترین و کم ترین راندمان استفاده از انرژی را داشتند و بین آنها تفاوت معنی داری وجود داشت . ( P < 0.05), تاثیرتیمارهای اعمال شده و یا به عبارت دیگر نسبت انرژی به پروتیین جیره بر درصد قطعات لاشه اثر معنی داری نداشت. نتایج بدست آمده از این تحقیق نشان می دهد که برای دوره آغازین جیره ی(E) با نسبت انرژی به پروتیین 119، در دوره ی رشد جیره ی(B)با نسبت انرژی به پروتیین170، و در دوره پایانی جیره ی(C) شاهد با نسبت انرژی به پروتیین167پیشنهاد می شود چرا که از نظر این تحقیق مطلوب ترین ضریب تبدیل و اضافه وزن را بدست آوردند. واژگان کلیدی: نسبت انرژی به پروتیین، جوجه ی بومی، عملکرد رشد ، بازده لاشه