مطالعه تغذیه میگوی های بومی ایران در مراحل رشد

پرورش میگو در ایران از سال ‮‭1372‬ در بوشهر آغاز گردید. در ابتدا میگوی ببری سبز یا صورتی ‭( Penaeus semisulcatus) ‬که در بیشتر زیستگاه های خلیج فارس و دریای عمان یافت می شد مورد توجه تکثیر و پرورش قرار گرفت ولی به علت سختی تولید، گونه وارداتی مونودون جای آن را گرفت، سپس میگوی سفید ‭Metapenaeus affinis ‬و پس از آن میگوی موزی ‭(P.merguensis ) ‬در برخی مناطق جنوب کشور همچون هرمزگان در مقیاس کم شروع به تولید شد که هیچکدام از اینگونه ها نتوانستند نیاز اقتصادی جامعه بهره بردار را تامین نماید و در صنعت آبزی پروری میگوی کشور غالب و ماندگار شوند تا اینکه تکثیر و پرورش میگوی سفید هندی ‭(Fenneropenaeus indicus)‬، در مقیاس زیاد و در استانهای خوزستان و بوشهر، قطب تکثیر و پرورش میگوی کشور، و سپس در هرمزگان و سیستان و بلوچستان شروع شد. بروز بیماری ناشی از سندروم ویروسی لکه سفید ‭(White Spot Syndrom Virus) ‬منجر به واردات میگوی پا سفید غربی ‭(P. vannameii ) ‬از آمریکا در سال ‮‭1383‬ توسط موسسه تحقیقات شیلات ایران شد و در حال حاضر، کلیه مزارع پرورشی جنوب و شمال کشور (از سال ‮‭1386‬ در گمیشان استان گلستان نیز اقدامی اساسی برای پرورش میگو صورت گرفته است) پرورش این میگو به صورت تنها گونه پرورشی رادر دستور کار قرار داده اند. موضوع تغذیه میگو های پرورشی موضوعی فراگیر بوده و هنوز با توجه به گونه اختصاصی نشده، هر چند در بررسی نیازمندی های گونه های مختلف میگو برخی از درصد پروتیین بالاتر نسبت به برخی دیگر برخوردار بوده اند. در ایران و با توجه به کارخانه های تولید غذای میگو در کشور که به تعداد انگشت شمار می باشند، ترکیب غذایی میگو های پرورشی در طی سالهای صنعتی شدن این پرورش حتی بعد از فراگیر شدن گونه غیر بومی پا سفید غربی، از ترکیب ثابت و یکسانی برخوردار بوده است که طی مراحل مختلف زیستی شامل: ناپلیوس که از زرده خود تغذیه می نماید و با ورود به مرحله زوآ، تغذیه شروع و فقط از فیتوپلانکتونهای با اندازه ریز استفاده می نماید. در حد واسط زوآ و مایسیس بطور همزمان از فیتو و زیوپلانکتونهای کوچک تغذیه می کند و با ورود به مرحله پست لارو تقریبا شیفت کامل به گوشتخواری را انجام داده، از زیوپلانکتونهای بزرگتر استفاده می کنند. بعد از پست لارو ‮‭15‬ با ورود به مرحله رشد و انتقال از سالن های پست لاروی به استخرهای خاکی، عملا تغذیه با غذاهای کنستانتره صنعتی با اندازه های کوچک تا بزرگ بسته به اندازه دهان میگوی نوجوان، جوان و بالغ و حتی مولد و با توجه به نیاز غذایی هر مرحله از منظر میزان ترکیبات تقریبی غذایی: پروتیین قابل هضم، انرژی، چربی، کربوهیدرات، ویتامین ها و مواد معدنی شروع خواهد شد که محصول نهایی روانه بازار خواهد گشت و یا به منظور مولد سازی و تخم کشی از آنها در سال های بعد مورد تغذیه اختصاصی مولدین قرار خواهد گرفت. در بخش تغذیه جزییات هر مرحله و نیازمندی های غذایی آنها بطور کامل شرح داده خواهد شد. کلمات کلیدی: میگویهای پرورشی ، ایران، ترکیبات غذایی، مراحل زیستی