بررسی مولکولی 2 گونه از میگوهای اقتصادی حاشیه شمالی خلیج فارس و دریای عمان , P. merguiensis P. indicus به کمک نشانگرهای میکروساتلیت ( ریزماهواره ) جهت تفکیک و شناسایی جمعیت های احتمالی آنها
صاحب اثر: سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی
نوع محتوی: طرح پژوهشی
Language: Persian
استان موضوع گزارش: تهران
شهر موضوع گزارش: تهران
Document ID: R-1057250
Publish: 16 February 2019
دسته بندی علمی: علوم کشاورزی
View: 348
Pages: 85
Publish Year: 1391
نسخه کامل Research منتشر نشده است و در دسترس نیست.
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
Abstract:
بررسی جمعیت و تعیین میزان تنوع ژنتیکی دو گونه از میگوهای جنس پنایوس(Penaeus) با عناوین میگوی موزی (P. merguiensis ) و میگوی سفید هندی (P. indicus ) در جهت حفظ تنوع زیستی و معرفی ژنوتیپهای احتمالی موجود در مناطق عمده صید و پراکنش آنها جهت اعمال مدیریت صحیح بر ذخایر این گونه های مهم و اقتصادی انجام گردید.از 8 جفت اغازگر میکرو ساتلایت ( ریز ماهواره ) مورد استفاده در گونه میگوی موزی و سفید هندی بترتیب 5 و 4 جفت پرایمر محصول PCR قابل محاسبه تولید کردند . مجموعا 7 الل اختصاصی در سه جمعیت مورد مطالعه در میگوی موزی و6 الل اختصاصی در دو جمعیت مورد مطالعه در میگوی سفید هندی یافت شد .بررسی ها نشان دادند که میزان هتروزیگوسیتی مشاهده شده در اغلب موارد کمتر از هتروزیگوسیتی قابل انتظار در دو گونه مورد بررسی بخصوص در گونه میگوی سفید هندی میباشد .این کاستی در هتروزیگوسیتی مشاهده شده نسبت به هتروزیگوسیتی قابل انتظار ممکن است در نتیجه آمیزش درون جمعیتی ، رانش ژنتیکی ، صید بی رویه و از دست رفتن زیستگاه ها ویا کاهش در تغییر پذیری در شرایط مختلف محیطی به علت استرس وارد به جمعیت ها دراثر صید بی رویه میگوی موزی (صید قاچاق در تمام طول سال) درمنطقه هرمز و جاسک و همچنین برداشت بی رویه از مولدین میگوی سفید هندی ( بخصوص در منطقه جاسک ) باشد. بررسی تعادل هاردی واینبرگ نشان داد اکثریت لکوس های مورد مطالعه در دو گونه از میگوی مورد بررسی خارج از تعادل بودند. با توجه به میزان ثبت شده Fst بین نمونه های ثبت شده مربوط به میگوی موزی بنظر میرسد که مناطق هرمز و گواتر از تمایز ژنتیکی متوسط با جریان ژنی کمتری نسبت به دو منطقه هرمز و جاسک برخوردارند. با توجه به نمودارهای تست سنجش ژنتیکی جمعیت میگوی موزی در مناطق مورد بررسی مشاهده میگردد که کمترین واگرایی جمعیت و بیشترین جریان ژنی را در مابین منطقه هرمز و جاسک و بیشترین واگرایی بین جمعیت ها وکمترین جریان ژنی را مابین منطقه گواتر و هرمز میبینیم.با توجه به ماتریس شباهت ژنتیکی در میگوی موزی بنظر میرسد که جمعیت این گونه در منطقه گواتر نسبت به دو منطقه دیگر از جمله جاسک و هرمز از تفرق بیشتری برخوردار میباشدکه این درجه از تمایز ژنتیکی را میتوان به اثر فاکتور هایی از قبیل ساختار هیدرو داینامیک منطقه ( جریان های دریایی ) بین منطقه تنگه هرمز و گواتر، وجود جریان گردابی در خلیج عمان ،الگوی حرکتی مولدین در زمان تخمریزی و همچنین وجود جنگل های انبوه حرا به عنوان یکی از مهمترین مناطق از لحاظ منطقه نوزاد گاهی اشاره کرد . کلمات کلیدی: میکروساتلایت ، میگوی موزی ، میگوی سفید هندی ، PCR ، هتروزیگوسیتی، خلیج فاس و دریای عمان