بررسی و تحلیل ارتباط نوآوری با جایگاه مدیریت منابع انسانی بر اساس مدل های مایل- اسنو و شولدر- جکسون

امروزه در دنیای صنعت، شرکت ها در موقیعتی رقابتی و دائما در حال تغییر قرار دارند. در چنین وضعیتی عملکرد و حتی حیات این شرکت ها وابستگی زیادی به توانایی آنها در رسیدن به موقیعتی رقابتی و در عین حال باثبات، منعطف، قابل قبول و پاسخگو دارد، بنابراین درنظرگرفتنِ رشد توام با نوآوری به عنوان یک استراتژی که به ما اجازه می دهد عملکرد و موقیعت رقابتی خود را بهبود ببخشیم، چندان دورازانتظارنخواهد بود. عوامل انسانی بویژه مدیریت منابع انسانی، به عنوان عناصرکلیدی مرتبط با نوآوری محسوب می شوند و این امر زمانی اتفاق می افتد که عناصر انسانی، در تمام فرایند نو آوری مشارکت داشنه باشند. با توجه به اینکه مدیریت منابع انسانی ، ظرفیت ها ، استعدادها و نگرش ها را در حجم وسیعی تعیین و اصلاح می کند این امر روشن است که به عنوان عنصری اساسی، در بهبود فعالیت های نوآورانه شرکت محسوب شود. رویکرد ها ی نظری مانندرویکرد های رفتاری و رویکرد مدیریت دانش محور ، استدلال های را در تایید رویداد های مدیریت منابع انسانی ارائه کرده اند. با این حال مدیریت منابع انسانی در مطالعات نوآوری تاکنون به ندرت مورد توجه قرار گرفته است. علاوه بر این، هر چند در سال های اخیر برخی بررسی های تجربی در این رابطه صورت گرفته، اما این نتایج اغلب نامتجانس بوده و بر روی شرکت های آمریکایی تمرکز داشته است. هدف از این مطالعه، تجزیه و تحلیل روابط بین نو آوری و مدیریت منابع انسانی در سازمان از بعد تجربی وتلاش برای مشخص کردن این نکته است که آیا نوآوری تعیین کننده مدیریت منابع انسانی در سازمان است یا برعکس ، مدیریت منابع انسانی عنصری موثر بر سطح نو آوری در شرکت است. در این تحقیق از مدل های مایل- اسنو و شولدر- جکسون استفاده گردیده است.

Keywords:

نوآوری , مدیریت منابع انسانی , مدل مایل- اسنو , مدل شولدر- جکسون