بررسی امکان توسعه چغندرقند پاییزه تحت مدیریت های مختلف آبیاری در شبکه آبیاری و زهکشی میاناب شوشتر

چغندرقند پاییزه در استان خوزستان جزو گیاهانی است که دوره رشد آن منطبق بر بارندگی های پاییزه و زمستانه بوده و می تواند در تناوب با گیاهان زراعی رایج در منطقه میاناب شوشتر قرار گیرد. به منظور بررسی امکان توسعه کشت چغندرقند و تعیین پتانسیل عملکرد و شاخص بهره وری آب آبیاری، این آزمایش در فصل زراعی1393-94 در مزارع میاناب شوشتر اجرا شد. سه تیمار مدیریت کشاورز، آبیاری کامل برنامه ریزی شده و آبیاری جویچه ای یک در میان در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار پیاده شد. نتایج نشان داد که عملکرد ریشه در تیمارهای مختلف در یک سطح قرار داشت، حال آن که عملکرد شکر و بهره وری آب آبیاری شکر و ریشه اختلاف معنی دار در سطح یک درصد داشتند. تیمار آبیاری کامل برنامه ریزی شده بالاترین عملکرد و بهره وری آب آبیاری شکر (به ترتیب 11/5 تن در هکتار و 1/8 کیلوگرم بر مترمکعب)، و تیمار مدیریت زارع کمترین مقدار (به ترتیب 8/6 و یک کیلوگرم بر مترمکعب) را دارا بود. اعمال شش نوبت آبیاری در تیمار آبیاری کامل برنامه ریزی شده با حجم آب مصرفی 4460 مترمکعب در هکتار و تولید 91 تن درهکتار ریشه بیانگر تطابق خوب چغندرقند با شرایط اقلیمی اراضی زراعی در دشت میاناب شوشتر است.واژه های کلیدی: بهره وری آب آبیاری، چغندرقند پاییزه، شبکه آبیاری و زهکشی میاناب