بررسی عملکرد جوجه های گوشتی سویه 386 آرین تغذیه شده براساس جیره نویسی به روش اسیدهای آمینه کل و قابل هضم

به منظور بررسی تاثیر سیستم های مختلف جیره نویسی بر فراسنجه های تولیدی، متابولیک، فیزیولوژیک و تنظیم بیان ژن از تعداد 1440 قطعه جوجه ی گوشتی سویه ی آرین به صورت 8 گروه آزمایشی (تیمار) با 6 تکرار و هر تکرار (واحد آزمایشی) شامل 30 قطعه جوجه ی یک روزه ی آرین (15 قطعه نر و 15 قطعه ماده) در قالب یک طرح آزمایشی کاملا تصادفی با روش فاکتوریل (4×2) شامل دو معیار بیان انرژی قابل متابولیسم خوراک (ظاهری (AMEn) و حقیقی (TMEn) تصحیح شده برای ازت)، چهار معیار بیان اسیدآمینه ی خوراک و مورد نیاز (کل (TAA)، قابل هضم (DAA) و ترکیب آن ها) طی دو دوره ی پرورش(21-1 و 42-22 روزگی) استفاده شد. نتایج مربوط به تاثیر شیوه های بیان انرژی خوراک نشان داد که؛ استفاده از شیوه ی TMEn در مقایسه با AMEn باعث افزایش معنی دار خوراک مصرفی، وزن بدن، ضریب تبدیل غذایی، انرژی مصرفی در کل دوره، پروتیین مصرفی در کل دوره و به ازای هر کیلوگرم افزایش وزن، طول و عرض ویلی ها، سطح فعالیت آنزیم های آمیلاز، مالتاز، لیپاز لوزالمعده، پروتیاز، سطح سرمی گلوکز، تری گلیسرید، کلسترول، LDL، پروتیین کل، آلبومین و بیان نسبی ژن های SGLT1، GLUT2، PEPT1، EAAT3، b0+AT، yLAT2، CAT2 و MUC2 و کاهش معنی دار بازده نسبی پروتیین و انرژی مصرفی به ازای یک کیلوگرم افزایش وزن، عمق کریپت ها، لیپاز سرم، HDL و SRBC شد (05/0> P). نتایج مربوط به شیوه های مختلف بیان اسیدهای آمینه نشان داد که؛ استفاده از شیوه ی TAAF+TAAR باعث کاهش معنی دار خوراک مصرفی طی دوره ی آغازین، وزن زنده در انتهای دوره ی آغازین، پروتیاز سرم و بیان نسبی ژن PEPT1 شد (05/0> P). بیش ترین مقادیر معنی دار خوراک مصرفی، افزایش وزن زنده طی دوره ی رشد، ضریب تبدیل غذایی طی دوره ی آغازین، انرژی مصرفی طی کل دوره، نسبت طول ویلی به عمق کریپت، پروتیاز سرم، بیان نسبی ژن های SGLT1 و GLUT2 و کم ترین مقادیر معنی دار بازده نسبی انرژی و پروتیین طی دوره ی آغازین متعلق به تیمار DAAF+DAAR بود (05/0> P). استفاده از شیوه ی DAAF+TAAR باعث افزایش معنی دار وزن زنده طی دوره ی آغازین، پروتیین مصرفی در کل دوره و به ازای هر کیلوگرم افزایش وزن، فعالیت مالتاز ژیوژنوم، پروتیین کل، آلبومین و اوره ی سرم، بیان نسبی ژن های PEPT1، yLAT2، CAT2 و MUC2 و هم چنین SRBC و کاهش معنی دار خوراک مصرفی، وزن بدن طی کل دوره، بازده نسبی پروتیین طی کل دوره، کل انرژی مصرفی، طول ویلی و بیان نسبی ژن های SGLT1 و GLUT2 شد. بیش ترین مقادیر بازده نسبی انرژی طی دوره ی آغازین، بازده نسبی پروتیین طی کل دوره و طول ویلی و کم ترین مقادیر معنی دار پروتیین کل و اوره ی سرم، بیان نسبی yLAT2 و MUC2 مربوط به تیمار TAAF+DAARبود (05/0> P). نتایج مربوط به اثرات متقابل نشان داد که؛ بیش ترین انرژی مصرفی به ازای یک کیلوگرم افزایش وزن و کم ترین مقدار معنی دار خوراک مصرفی، وزن زنده، عامل بازدهی تولید، طول و عرض ویلی، مالتاز ژیوژنوم، لیپاز، پروتیاز و بیان نسبی ژن های PEPT1، EAAT3 و b0+AT مربوط به الگوی ترکیبی AMEn×(TAAF+TAAR) بود. استفاده از الگوی TMEn×(TAAF+TAAR) باعث افزایش معنی دار وزن بدن، فعالیت لیپاز و پروتیاز لوزالمعده و گلوکز سرم و کاهش معنی دار انرژی مصرفی به ازای یک کیلوگرم وزن زنده شد. بیش ترین مقادیر خوراک مصرفی، طول ویلی، مالتاز ژیوژنوم، پروتیاز سرم و کم ترین مقدار معنی دار عمق کریپت متعلق به تیمار TMEn×(TAAF+DAAR) بود. استفاده از الگوی ترکیبی TMEn×(DAAF+TAAR) باعث افزایش پروتیین مصرفی در کل دوره و به ازای هر کیلوگرم افزایش وزن، پروتیاز ژیوژنوم، عرض ویلی ها و بیان نسبی ژن های PEPT1، EAAT3 و b0+AT و کاهش معنی دار بازده نسبی پروتیین طی کل دوره پرورش شد (05/0> P). لذا پیشنهاد می شود برای افزایش توان فیزیولوژیک و عملکرد جوجه های گوشتی سویه ی آرین از الگوی جیره-نویسی TMEn×(TAAF+TAAR) استفاده شود.واژه های کلیدی: سویه آرین، سیستم های مختلف جیره نویسی، فراسنجه های تولیدی، فیزیولوژیک، متابولیک و ژنتیکی