راهکارهای معماری در راستای ارتقاء امید به زندگی دختران بی سرپرست پس از ترخیص از پرورشگاه

کودکان بی سرپرست قبل از رسیدن به سن قانونی، در مراکز شبانه روزی و بیرون از محیط خانواده زندگی میکنند و به این علت با مشکلات و بحرانهای متعددی مواجه هستند. این مشکلات پس از رسیدن آنها به 18 سالگی و ورود به اجتماع دوچندان می شوند. مسائل مهمی نظیر نداشتن امنیت اقتصادی، شغل مناسب و همچنین مهارتی برای شروع اشتغال از جمله اصلی ترین مشکلاتی است که منجر به پایین بودن سطح امید به زندگی در این افراد شده است. پژوهش حاضر در پی یافتن راهکارهایی ست در حیطه معماری در جهت ارتقاء امید به زندگی دختران بی سرپرست، با توجه به مشکلات و بحرانهای آنان. در بخش جمع آوری داده ها از روش کتابخانه ای و بررسی میدانی شامل مصاحبه و طرح یک پرسشنامه پرسش باز استفاده شده است و در مرحله بعد داده های مزبور به روش تحلیلی-توصیفی مورد بررسی قرار گرفته اند. نتایج این پژوهش حاکی از آنست که پایین بودن سطح امید به زندگی دختران بیسرپرست ارتباط تنگاتنگی با مشکلات آنها دارد. نهایتاً به توصیف کمی و کیفی یک فضای معماری پیشنهادی با کاربری آموزشی -فرهنگی پرداخته شده است که با هدف فراهم کردن امکانات حرفه آموزی و آموزش هنرهای متنوع در جهت بهبود وضعیت و کاهش مشکلات روحی و روانی این دختران طراحی میشود.

Keywords:

معماری , دختران بی سرپرست , امید به زندگی , ترخیص از پرورشگاه , مرکز هنر و پیشه , روانشناسی محیطی.