هویت انسانی و رسالتِ عطار و مولانا در حلقه های پیوسته کائنات، با تأکید بر اسرارنامه

عطار عارفی است که هفت وادی عشق را پیشت سر گذاشته است و او در وظیفه ی خطیر دارد، انتقال آنچه دیده و درک نموده و سکوت، که لازمه ی راه سلوک است. از آنجا که دید او نسبت به جهان هستی انفسی است به دیده مهر به جهان هستی می نگرد. او به انسان از دو زاویه می نگرد، نور الهی و کفی خاک، مقام اعلا و اسفل، او در اشعار خود چون پدری مهربان کمک می کند تا جنبه ی اسفل انسان را هم سو با جنبه ی اعلای او بپروراند و در این راه رسالت انسان را بیان می کند. این پژوهش با روش تحلیلی ـ تطبیقی بر آن است که دیدگاه عطار را نسبت به خود، خلق و خدا بررسی نماید و در این موارد، نوع روابط عطار و مولانا را بررسی، واکاوی و ارزیابی تطبیقی کند. به راحتی نمی توان در اشعار عطار، او را از انسان های دیگرجدا دانست، او در اشعارش رسالت و آرمان انسانی را برای خود و انسان های دیگر بیان می کند. با این نگرش، او از خود عبورمی کند و با خلایق چون عکس و سایه ی درگاه الهی برخورد می کند. در دیدگاه عطار، انسان نور مشکات است، یعنی انسان، خود چراغ راه خویشتن است. در این نگرش، رسالت انسان، پیوند با نورالهی، دریافت معانی و بیان آنها، رهایی از چاه زندان و رهایی از خود ودر پایان اینکه «خاموش» و با وقار نگاهدارنده ی سر الهی است.