آموزه هایی برای برنامه ریزی محیط های پیراشهری در مناطق کلانشهری

گسترش کلانشهرها در محیط های پیراشهری و کاهش کیفیت زیست و سکونت ناشی از آن در این محیط ها، مشکلی استکه در دهه های اخیر گریبانگیر بسیاری از کلانشهرها شده است. اگرچه که این مشکل در ابتدا در ایالات متحد امریکا کهبارزترین تجربه را در پراکنده رویی سکونتگاه ها به واسطه الگوی توسعه دارد نمایان شد، اما به تدریج با افزایش روند شهرنشینیو مهاجرت های گسترده روستانشینان به سوی شهرها و به ویژه کلانشهرها در کشورهای دیگر هم وارد شد. در کشورهایجهان سوم به علت سابقه کمتر در اداره مسائل شهری به شیوه نوین آن در قرن حاضر و عمیق تر بودن و ناپایدار بودنمسائل این پدیده به صورت شدیدتری ظاهر شد. در مقاله حاضر به منظور پرداختن به مشکلات موجود در محیط هایپیراشهری و رویکردهای برنامه ریزانه برای مواجهه با آن مراحل زیر طی شده است. در ابتدا اهمیت پرداختن به محیط هایپیراشهری در کلانشهرها و چارچوب نظری مرتبط با پیراشهر و مناطق کلان شهری آورده شده است. در گام بعدی،رویکردهای نظری به منظور برنامه ریزی مرتبط با گسترش محیط های پیراشهری در دو بُعد مورد بررسی قرار گرفته است. بُعداول شامل رویکردهایی است که توجه به مراکز شهری را کلید حل مشکلات پیراشهر می دانند و بُعد دوم شامل رویکردهاییاست که حل مسائل پیراشهر را به عنوان یکی از انواع نواحی نابسامان شهری مورد توجه قرار می دهند که در این مقاله به دلیللزوم پرداختن به مسئله پیراشهر، الگوی دوم انتخاب و تشریح شده است. در گام بعدی به صورت مختصر تجربه برنامه ریزیشهری در محیط های پیراشهری در ایالات متحد امریکا و در شهر واشنگتن مرور شده و در نهایت آموزه های تجربی و نظریاز برنامه ریزی در محیط های پیراشهری به عنوان دستاورد مقاله حاضر معرفی شده است.

Keywords:

کلانشهر , مناطق کلانشهری , محیط های پیراشهری , پراکنده رویی شهری