ارتقا کیفیت محیطی فضاها ی شهری درراستای افزایش سرزندگی با رویکرد حس مکان (پیاده راه سلامت چمران) (نمونه موردی پیاده راه سلامت شیراز)

در سال های اخیر با توجه به رشد سریع و روز افزون شهرها و استفاده از اتومبیل شخصی به عنوان یک وسیله غالب،خصوصاً در نبود انواع دیگر وسایل نقلیه عمومی بر زندگی شهر نشینی سایه افکنده است .به طوری که امکان ترددآسان، راحت و ایمن پیاده از مردم به خصوص کودکان و سالمندان و افرادی که فاقد وسیله نقلیه شخصی بوده سلبنموده است .امروزه در سیاست های برنامه ریزی شهری به دنبال تقویت محیط های پیاده و از بین بردن موانعی هستیمکه توانایی ما را برای پیاده روی آسان محدود می کند. روش این تحقیق توصیفی_تحلیلی می باشد که در ابتدا با جمعآوری اسناد و مدارک به تهیه اطلاعات و شناسایی محور پیاده راه سلامت شیراز اقدام شده و سپس با استفاده از روشهای آماری به تحلیل محیطی و پاسخ شهروندان پرداخته شده است. با استفاده از اطلاعات موجود، مجموعه ای ازشاخص ها و معیار های مؤثر در جهت ارزیابی پیاده راه با توجه به سه مؤلفه ی اجتماعی، کالبدی، زیست محیطیصورت می گیرد بررسی ها و یافته ها نشان می دهد که این محور از لحاظ کیفیات محیطی پیاده راه در سطح بینابینی قرار دارد.

Keywords:

پیاده راه , اجتماعی , سرزندگی , طراحی فضای شهری