بررسی تاثیر استفاده از نانوسیلیس بر خرابی حساسیت رطوبتی مخلوط های آسفالتی متخلخل با استفاده از روش های انرژی آزاد سطحی

آسفالت متخلخل به دلیل داشتن درصد فضای خالی بالا (بالای 18 درصد) روان آب های حاصل از ریزش های جوی وغیره را از خود عبور داده و روان آب را از سطح جاده حذف می کنند. این نوع از آسفالت به دلیل قرارگیری در برابر رطوبت وسیکل ذوب و یخبندان، بیشتر در معرض خرابی های حساسیت رطوبتی قرار می گیرند. خرابی حساسیت رطوبتی ارتباط نزدیکیبا مفهوم چسبندگی داشته و می توان از مفاهیم چسبندگی در تشخیص خرابی های رطوبتی استفاده کرد. در این پژوهش بهبررسی تأثیر استفاده از نانو سیلیس بر خرابی حساسیت رطوبتی مخلوط های آسفالتی متخلخل با استفاده از روش های انرژیآزاد سطحی و بررسی این خرابی ها با 5 شاخص مهم ارائه شده در این زمینه پرداخته شد. علاوه بر بررسی خرابی های آسفالتی،آزمایش های عملکردی همچون، درصد فضای خالی، کانتابرو پیر نشده، نفوذ پذیری و مدول برجهندگی بر روی این مخلوط هاانجام شد. بر اساس روش های انرژی آزاد سطحی مشاهده گردید که شاخص های انرژی آزاد سطحی همبستگی خوبی با نتایجآزمایش های حساسیت رطوبتی دارند.همچنین نتیجه گرفته شد که استفاده از 6 درصد نانوسیلیس، باعث افزایش 15 درصدیفضای خالی، کاهش 44 درصدی میزان سایش در آزمایش کانتابرو، افزایش 46 درصدی نفوذ پذیری، افزایش 44 درصدیمقاومت کششی غیرمستقیم و افزایش 59 درصدی مدول برجهندگی و کاهش 19 درصدی مقدار ریزش قیر می شود.

Keywords:

آسفالت متخلخل , حساسیت رطوبتی , نانوسیلیس , انرژی آزاد سطحی