بررسی زیرساخت های حیاتی شبکه آب و فاضلاب در برابر زلزله و ارایه راه کارهای تاب آورسازی آن ها

تداوم حیات و فعالیت یک کشور به تداوم فعالیت مستمر و بی نقص زیرساخت های حیاتی آن وابسته است. از جمله مهم تریناین زیرساخت ها، زیرساخت های آب و فاضلاب هستند که وظیفه ی تولید و توزیع آب آشامیدنی بهداشتی و با کیفیت وهمچنین جمع آوری و دفع فاضلاب شهری را بر عهده دارند. از سویی، این زیرساخت ها و تاسیسات حیاتی به طور روزانه تحتخطرات ناشی از انواع بلایای طبیعی و غیر طبیعی قرار دارند که تجربه ی چندین دهه ی گذشته بیانگر این حقیقت است که نهمی توان از وقوع این بلایا به طور کامل جلوگیری کرد و نه می توان از این زیرساخت ها به طور کامل محافظت نمود. لذا همینامر موجب شده است که در سه دهه گذشته توجه پژوهشگران به رویکرد تاب آور سازی این تاسیسات و زیرساخت های حیاتیدر برابر بلایا معطوف شود. بدین منظور که ضمن تحمل کمترین آسیب ممکن، در سریع ترین زمان و با کم ترین هزینه و دخالتعوامل انسانی به حالت سرویس دهی نرمال خود بازگردند. بنابراین در این پژوهش های در حوزه تاب آوری، به بررسی مهم ترینراهکارهای ارتقاء سطح تاب آوری زیرساخت های آب رسانی پرداخته شده است. روش تحقیق در این پژوهش به صورت کمی-کیفی بوده و به وسیله انجام مصاحبه هایی نیمه ساختار یافته، معیارهای بدست آمده نهایی گردیده و با بهره گیری از نظراتخبرگان صنعت آب و فاضلاب، به بررسی فرضیات پیشنهادی تحقیق پرداخته شده است. نتیجه حاصل از اجماع نظر خبرگانوجود راهکارهایی موثر در ارتقاء سطح تاب آوری خطوط لوله آبرسانی در برابر زلزله را تایید کرد و ثابت گردید می توان با ارتقاءعواملی همچون جنس لوله ها، ضخامت لوله ها و جنس اتصالات و همچنین بکارگیری روش هایی همچون مهاربندی لوله سطحتاب آوری خط لوله را افزایش داد.

Keywords:

تاب آوری , مدیریت زیرساخت , آب و فاضلاب , بالای طبیعی , زلزله