تحلیلی بر معماریِ اقلیم گرم و خشک ایران از منظر آرمان توسعه پایدار (مورد پژوهش: شهر قم)

توسعه پایدار به عنوان آرمان هزاره سوم، به یکی از مهمترین نظریه های توسعه و انسان محوری بدل گشته است. این مهم کهبرگرفته از کنفرانس توسعه پایدار توسط خانم برنت لند سرچشمه گرفته است، مهمترین نظریه های درونی و بیرونی توسعه امروزجوامع مختلف را با تأکید بر علوم طبیعی و بهره برداری از ظرفیت های معقول سرزمینی مورد توجه قرار داده است. از همین روزاین مقاله با نظرداشت شاخص های اصلی نظریه توسعه پایدار، موضوع طراحی و معماری را منبعث از همین نظریه مورد توجه قرارداده است. شهر قم با توجه به ویژگی های اقلیمی خود، یکی از شهرهایی است که در کنار ویژگی های فرهنگی اجمتاعی، می تواندزمینه ساز ایجاد تحولی شگرف در پیوند معماری، پایداری و محیط زیستی خود باشد. با این تفاسیر، این مطالعه از نوع توصیفی –تحلیلی است و روش آن نیز کتابخانه ای- پیمایشی است.نتایج این مطالعه با تأئید بر روزهای آفتابی شهر قم و تأثیر آن بر نوع معماری آثار و بنای آن صورت پذیرفته است نشان می دهدکه بایستی در نوع طراحی از رنگ، شکل، بافت پایداری که همسو با جریان محیطی باشد استفاده نمود و همچنین با توجه به وجودروزهای آفتابی و دمای مورد نظر، از انرژی الکتریسیته خورشیدی حداکثر بهره برداری را صورت داد.

Keywords:

توسعه پایدار , پایداری محیطی , معماری اقلیمی , معماری اقلیم گرم و خشک , شهر قم