بهره گیری از الگوهای ارزشمند معماری سنتی ایران در راستای بهبود معماری پایدار

بحران انرژی در دهه هفتاد میلادی و مشکلات زیست محیطی متعاقب آن بر بسیاری از فعالیت های انسانی سایه افکند و حوزه طراحی معماری و شهری را که سهم زیادی در مصرف انرژی و آلودگی های محیطی داشت با چالشی سخت مواجه نمود. موضوع نگهداری از کره زمین و زیست بوم و نیاز نسل های آینده، مفهوم جدیدی از «پایداری» را در ادبیات همه علوم و هنرها وارد نمود. سپس مفهوم پایداری در توسعه و طراحی محیط های مصنوعی در مقیاس خرد و کلان مورد توجه قرارگرفت. این مفهوم که بر اساس سه اصل صرفه جویی در منابع محیطی، طراحی بر اساس چرخه زیستی و ارزش های انسانی واقع شده است، تحولات مهمی را در عرصه تولید و مصرف پدید آورد و حوزه معماری و شهرسازی را به سمت بهره گیری از نیروهای محیطی و هماهنگی با اکولوژیهدایت کرد. معماری سنتی ایران چه در بخش مسکونی و چه در بخش غیر مسکونی و همینطور تلفیق این دو در سطح وسیع تری به نام شهر، دارای ویژگی های منحصر به فردی است که ضمن توجه به مسایل زیبایی شناختی و حفظ محیط زیست پاسخگوی نیازهای اقلیمی هر منطقه نیز بوده است. فنون و قواعد به کاررفته در این معماری، بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را درخود بهوضوح دارد که این مقاله به بررسی این مفاهیم در معماری مسکونی ایرانی می پردازد.

Keywords:

معماری پایدار , معماری سنتی ایران , محیط زیست , اقلیم