تأثیر تحریک الکتریکی فراجمجه‌ای مغز بر اضطراب جانبازان و ناتوانان جسمی ورزشکار

مقدمه اضطراب به معنای تهدید و حالت ناامنی است که منبع آن به روشنی برای فرد آشکار نیست. هدف تحقیق حاضر تعیین تأثیر تحریک الکتریکی فراجمجمه‌ای مغز بر اضطراب جانبازان و ناتوانان جسمی ورزشکار می‌باشد. روش کار روش اجرای تحقیق از نوع نیمه تجربی بود که با استفاده از دو گروه و با طرح پیش­آزمون-پس­آزمون انجام شد. ۲۴ نفر از جانبازان و ناتوانان عضو هیئت جانبازان و معلولین شهر اهواز به روش در دسترس انتخاب شدند. ابتدا تمام شرکت‌کنندگان پرسشنامه اضطراب بک و پرسشنامه اضطراب حالتی-رقابتی مارتنز را تکمیل کردند. پس از آن شرکت‌کنندگان به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و شم تقسیم شدند. افراد گروه تجربی در طی سه روز متوالی تحت مداخله تحریک الکتریکی فراجمجه­ای قرار گرفتند. پس از آخرین جلسه مداخله، یک بار دیگر شرکت‌کنندگان پرسشنامه اضطراب بک و پرسشنامه اضطراب حالتی-رقابتی مارتنز را تکمیل کردند. از آزمون تحلیل کوواریانس جهت مقایسه پس­آزمون دو گروه استفاده شد. نتایج نتایج نشان داد که مداخله تحریک الکتریکی مغز بر اضطراب کلی (۰۰۱/۰=p) و اضطراب حالتی-رقابتی (۰۰۱/۰=p) تأثیر دارد و میزان اضطراب گروه تجربی بهتر از گروه شم است (۰۵/۰>p). نتیجه گیری تحریک الکتریکی با شدت دو میلی آمپر و در طی ۳ جلسه ۲۰ دقیقه­ای می­تواند موجب بهبود اضطراب کلی و اضطراب حالتی-رقابتی در بین جانبازان و افراد ناتوان جسمی ورزشکار گردد. از اینرو به مربیان و دست­اندرکاران و خود ورزشکاران جانباز و ناتوان جسمی توصیه می­شود که در صورت امکان در روزهای منتهی به مسابقه جهت بهبود و کنترل اضطراب خود از مداخله تحریک الکتریکی مغز استفاده نمایند.

Keywords:

تحریک مغز , اضطراب , اضطراب حالتی رقابتی , ورزشکار