ارتقای کیفیت محیط در بافت های ناکارآمد شهری رویکردی اجتماعی – مکانی از کیفیت زندگی

يكی از گرايش هاي نوين كه تأثیر شگرفی در فرايند تحول ديدگاه ها و روش هاي برنامه ريزي شهري در نیمه دوم قرنبیستم داشته است، نظريه هاي اجتماعی و كیفی توسعه است كه در قالب مفاهیمی همچون كیفیت زندگی، رفاه اجتماعی،عدالت اجتماعی و... نمود يافته است. امروزه توجه به كیفیت زندگی شهري، به عنوان يک ضرورت اساسی در برنامه هايتوسعه شهري و به ويژه در بافت هاي ناكارآمد حكايت از بازتولید محیط هاي شهري به نحوي مطلوب در تقويت جنبه هاياجتماعی- مكانی دارد. اين نوشتار ضمن توجه به مفهوم كیفیت محیط و چالش هاي آن در بافت هاي ناكارآمد شهري، بهبیان مفهوم كیفیت زندگی و جايگاه آن در بازآفرينی شهري می پردازد و اهداف ارتقاء ارزش هاي كیفی محیط در جهتدست يافتن به زندگی شهري باكیفیت را در فرآيند بازآفرينی موردتوجه قرار داده است. نتايج حاصله نشان میدهد كهارتقاء كیفیت در اين بافت ها جهت ايجاد سرمايه اجتماعی، رفاه و عدالت اجتماعی امري ضروري در بهبود كیفیت زندگی می باشد.

Keywords:

کیفیت محیط شهری , کیفیت زندگی , بافت ناکارآمد , بازآفرینی