آمایش‌سرزمین؛ راهبردی موثر جهت تراکم‌زدایی از تهران

آمایش‌سرزمین به عنوان یکی از راهبردهای اصلی برای تراکم‌زدایی از تهران به شمار می‌رود که در قانون اساسی، قوانین برنامه‌های پنج ساله توسعه و ضوابط ملی آمایش‌سرزمین بر وجوب آن از جانب نهادهای ذی‌صلاح تاکید شده است. همچنین تاکنون دو بار ضوابط ملی آمایش‌سرزمین در سال‌های 1383 و1394 به ترتیب توسط هیات وزیران و شورای آمایش‌سرزمین به تصویب رسیده است. باید افزود که هرچند بررسی تحولات آمایش‌سرزمین طی سال‌های گذشته مبین تکوین و تکامل جایگاه این مهم در نظام قانونگذاری کشور است و مقوله آمایش‌سرزمین به رغم فراز و نشیب‌های فراوان از پشتوانه‌های قانونی بسیار مستحکمی در نظام برنامه‌ریزی کشور برخوردار است،اما هیچگاه به طور جدی به مرحله اجرا درنیامده و پیامد آن ایجاد گونه‌های مختلف تمرکز امکاناتی(سیاسی-اداری، علمی-آموزشی، اقتصادی-مالی، اجتماعی-فرهنگی، بهداشتی-درمانی، صنعتی و...) در کلانشهر تهران است. این مهم را نباید از نظر پنهان داشت که مشکلات تهران ریشه در نظام سیاسی-اداری و فضایی کشور داشته و نباید حل مسائل تهران را در خود این کلانشهر، بلکه در سطح ملی جستجو نمود. لذا در تحقیق پیش رو به مبحث تراکم‌زدایی که اساساً موضوعی بین رشته‌ای است، در پرتو اجرایی‌نمودن آمایش‌سرزمین پرداخته می‌شود. تحقیق حاضر از لحاظ روش‌شناسی یک تحقیق توصیفی-تحلیلی بوده که با نگرش کاربردی به بررسی اهمیت آمایش‌سرزمین در راستای تراکم‌زدایی از تهران می‌پردازد.

Keywords:

آمایش‌سرزمین , تراکم‌زدایی از تهران , تمرکزگرایی , برابری