تأثیر درمان شفقت متمرکز به خود بر احساس تنهایی و صمیمیت سالمندان زن مقیم در سرای سالمندان

در سال های اخیر در روند زندگی سالمندان تغییرات عمده ای به وجود آمده است، رشد و پیشرفت تکنولوژی، افزایش جمعیت، فقر و فقدان آموزش های لازم جهت مقابله با این تغییرات از عواملی هستند که ممکن است زندگی هر فردی را تهدید کند، در این شرایط سالمندان به دلیل ویژگی های خاص در معرض آسیب پذیری بیشتری می باشند. هدف پژوهش حاضر، تعیین تأثیر درمان شفقت متمرکز به خود بر احساس تنهایی و صمیمیت سالمندان زن مقیم سرای سالمندان تهران بود. روش پژوهش، شبه آزمایشی و طرح پژوهش، پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری همراه با گروه کنترل بود. نمونه پژوهش تعداد 24 نفر بود که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و در دو گروه 12 نفری آزمایش و کنترل، به صورت تصادفی جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش، پرسشنامۀ احساس تنهایی دی توماسو، بروان و بست و پرسشنامه صمیمیت واکر و تامپسون بود. پس از اجرای پیش آزمون، گروه آزمون، 8 جلسه درمان شفقت متمرکز به خود به شیوه گروهی دریافت کرد و درنهایت، پس آزمون و پس از یک ماه پیگیری انجام شد. داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چند متغیره تحلیل شد. نتایج نشان دادند درمان شفقت متمرکز به خود، افزایش احساس صمیمیت و کاهش احساس تنهایی در سالمندان گروه آزمایش را موجب شد. همچنین یافته ها بیان کنندۀ کاهش مؤلفه های اجتماعی و خانوادگی احساس تهایی بود و نتایج پیگیری نشان دادند میزان صمیمیت و احساس تنهایی در طول زمان از پایداری مناسبی برخوردار است. با توجه به یافته های فوق نتیجه گیری شد. درمان شفقت متمرکز به خود بر کاهش احساس تنهایی و افزایش صمیمیت سالمندان مقیم سرای سالمندان مؤثر است و توصیه می شود مراقبت کنندگان از این مداخله در کار با سالمندانی که احساس تنهایی دارند، استفاده کنند.

Keywords:

درمان شفقت متمرکز به خود , صمیمیت , احساس تنهایی , سالمندان