پیاده مداری خیابان های محلی براساس الگوی توسعه محله پایدار (مطالعه موردی خیابان محلی امیر خوی)

در دنیای امروز پیاده مداری، به عنوان یکی از موارد مهم در توسعه پایدار محلات مطرح میشود که از حالت کیفی به سمت حالت کمی در حرکت است. پیاده مداری، یکی از اولین و مهمترین پیش شرط های افزایش پایداری محلات میباشد. این مقاله با هدف معرفی یک روش کمی قابل سنجش برای میزان پیاده مداری در خیابان های محلی و سنجش یک نمونه داخلی بر اساس این روش انجام گرفته است. فرآیند سنجش پیاده پذیربودن خیابان های محلی براساس الگوی LEED.ND ، در سه مرحله کلی انجام شده است. مرحله اول که جزو ضروریات فرآیند می باشد، شامل سه متغیر «ورودی های اصلی ساختمان»، «نسبت ارتفاع ساختمان به عرض خیابان« و « پیوستگی پیاده رو» است. مرحله دوم که دارای امتیاز یک تا دوازده می باشد، شامل ده متغیر «فاصله پیاده روازبنا»، «فاصله وضعیت ورودی ها»، «وضعیت بازشوها»، «جداره های خاموش»، «پارکینگ»، پیاده روها»، «ارتفاع واحدهای مسکونی»، نسبت ارتفاع به عرض خیابان»، «سرعت سواره»، «گذرگاه». مرحله سوم که دو امتیازی است، شامل دو متغیر «درختکاری» و «سایه درختان» می باشد . با توجه به بررسی های انجام گرفته، خیابان محلی امیر نتوانسته است، امتیازات کافی از این سه مرحله کسب نماید و از نظر پایداری در وضعیت ضعیف و نامطلوب قرار دارد.

Keywords:

پیاده مداری , خیابان های محلی , محلات پایدار , محله پایدار