تاثیر آموزش کارآفرینی بر قصد کارآفرینانه در بین دانش آموزان

کارآفرینی به دلیل ظهور آن در فراهم کردن رشد پایدار و عادلانه اقتصادی و اجتماعی کشور، به عنوان یکی از برنامه های مهم هر کشوری مورد توجه قرار گرفته است. از طرفی به منظور افزایش اشتغال در جامعه و کاهش بیکاری که در دوره های بحران با آن مواجه هستیم، آموزش کارآفرینی به دانش آموزان از سنین جوانی و نوجوانی و آشنا کردن آن ها با این مفاهیم و ارتقای مهارت و دانش آن ها، می تواند در تحقق چنین امری همانند کاتالیزور عمل کند. این پژوهش با ادغام نظریه شناخت اجتماعی و نظریه خودتنظیمی، یک مدل فرآیندی دوگانه را ارائه می دهد و تأثیرات واسطه ای خودکارآمدی کارآفرینی و اشتیاق کارآفرینی بر رابطه بین آموزش کارآفرینی و قصد کارآفرینی را بررسی می کند. علاوه بر این با آزمایش نقش میانجی پویایی گروه به عنوان شرط مرزی، به ادبیات آموزش کارآفرینی کمک کرده است. مدلی که تدوین شده است، نشان دهنده ی تاثیر آموزش کارآفرینی بر روی قصد کارآفرینانه بر روی دانش آموزان مدرسه ی پسرانه سپهر معرفت واقع در منطقه 1 شهر تهران است. نتایج تحقیق نشان می دهد که متغیر پویایی گروه رابطه ی مستقیمی در افزایش قصد کارآفرینانه دارد. پژوهش به صورت کمی بوده و برای گردآوری داده ها از ابزار پرسشنامه استاندارد سازی شده استفاده شد و جهت تحلیل داده ها از نرم افزارهای SPSS 22 و Lisrel استفاده شد.

Keywords:

آموزش کارآفرینی , اشتیاق , پویایی گروه , خودکارآمدی , قصد کارآفرینانه