بررسی عناصر معماری بناها در بافت قدیم بندر کُنگ با رویکرد الگوپذیری برای توسعه کالبدی پایدار

بندر کُنگ یکی از بنادر تاریخی کشور محسوب می شود.این بندر در حاشیه ساحلی خلیج فارس و یکی از شهرهای شهرستان بندر لنگه می باشد. بافت تاریخی و قدیم بندر کُنگ همانند دیگر شهرهای طبیعی تاریخی ایران دارای ساختار پیوسته، منسجم و هماهنگ است. این ساختار با نظمی ارگانیک، زنده و پویا شکل گرفته است. نظمی که در طول زمان ایجاد شده به هیچ وجه اتفاقی نبوده است. شکل گیری بافت متأثر از تمامی عوامل جغرافیایی، اقلیمی، فرهنگی، اقتصادی و ... می باشد، به همین دلیل کلیه اجزای آن در تعادل و هماهنگی با یکدیگر رشد کرده و از این رو چهره ای سازگار و همخوان را با محیط پیرامون خود دارد. از دید کلی شاید بتوان مهمترین عامل را اقلیم و مهمترین عنصر طبیعی را دریا دانست. اقلیم در کنار عوامل دیگر چنان تأثیری بر معماری منطقه داشته که هم به لحاظ عملکرد و هم زیباشناختی معماری منحصر به فردی شده است.در بافت قدیم یکپارچه بندر کنگ، عناصر معماری بوجود آمده از اصلی ترین ملاک های ارزش گذاری در این بافت تاریخی محسوب می شود. در این تحقیق سعی بر این است که تصویری کلی از محیط طبیعی کالبدی بافت ارزشمند بندر کنگ با بررسی عناصرمعماری ارائه گردد تا شناختی نسبت به این معماری منحصر به فرد ایجاد شود که چطور این معماری در طی سالیان با اقلیم همساز بوده و به حیات خود نیز ادامه می دهد در این فرصت به بررسی عناصر بناهای مسکونی از جمله بادگیر که یکی از عناصر شاخص می باشد تا جان پناه ها،... و تأثیر آن ها بر مجموعه بافت ارزشمند کنگ پرداخته شده است و همچنین تأثیر عوامل بر شکل گیری آن نیز مورد مطالعه قرار گرفته است. در تلاش برای این منظور مطالعات موردی و میدانی مدنظر قرار گرفت، تا با بررسی موردی و تعمیم آن به کل بافت، تا شاید بتوان گوشه ای از غنا و ارزشمندی این میراث کهن را به دیگر پژوهشگران معرفی نمود و راهی را برای پژوهش های بیشتر باز نمود و برای توسعه ی کالبدی با معماری پایدار، الگوپذیری نمود تا معماری معاصر سبب به خطر افتادن ارزش ها و ماهیت معماری تاریخی آن نگردد.

Keywords:

عناصرمعماری , بافت با ارزش , بندرکنگ , اقلیم , توسعه کالبدی پایدار