جلوه ی اساطیر وواقعیت در شاهنامه ی فردوسی

شاهنامة فردوسي از ديرباز منبع اساطير كهن باستاني بوده است. اسطوره ها بخشي از بنماية روايتهاي حماسي را تشكيل مي دهند. پيدايش اين اسطورههاي تاريخي به يونان باستان برمي گردد. با تأملي ژرف درحوادث تاريخي بشري مي توان دريافت كه تاريخ بشر همواره آميخته با واقعيت ها و افسانه هايي بوده است كه درطول تاريخ تحولات بشري نبردها و قهرماني هاي ملّتي را به نمايش مي گذارد. اسطوره بخش ناگسستني يك فرهنگ و تاريخ ملت ها را تشكيل مي دهد كه در سيطرة حماسه ها متبلور مي شود ونقش آن در آفرينش حماسه ها تبيين و معلوم است. اهميت اين اساطير در اعمال شگفت انگيز قهرماني هائيست كه آئينة فرهنگي اعصار كهن بشري را درخود منعكس ساخته است. بدين ترتيب اسطوره هاي كهن در تاريخ و فرهنگ هر ملّتي به صورت افسانه اي وجود دارند كه به صورت اعمال شگفت انگيز جلوه گر مي شوند. در شاهنامه جايگاه اسطوره ها به سرنوشت معنوي انساني بر مي گردد كه به صورتي جادويي، مبهم و رمزآلود سرگذشت هاي ملًي و قومي را به پردة تصوير مي كشد تا متضمّن يك الگوي تاريخي باشد. بررسي اين اساطير كه در شاهنامه به صورت نمادين و حماسي بيان شده اند از اهداف اين مقالة پژوهشي است. بر اين اساس اين جستار به پژوهش در اساطير كهن شاهنامه، ريشه شناسي اساطير ايراني و ارتباط و همسويي اسطوره هاي ملل با همديگر، تحليل و بررسي نمادها و شخصيت هاي اساطيري شاهنامه پرداخته و روش كار تحليلي و كتابخانه اي بوده است.

Keywords:

اساطير , يونان بوستان , شاهنامه , حماسه , فردوسي