بیوچار راهکاری پایدار برای مدیریت پسماندهای آلی و بهبود روابط آبِ خاک

فعالیتهای انسانی در زمینه های مختلف کشاورزی و صنعتی موجب افزایش روزافزون ضایعات و دفع و تخلیه نامناسب این ضایعات در محیط باعث ایجاد عوارض نامطلوبی برای می گردد. استفاده مناسب و کاربردی از این ضایعات میتواند موجب کاهش فشار بر محیط زیست شود. یکی از این راهکارهای استفاده از این بقایا، اعمال فرایند پیرولیز و تبدیل آنها به بیوچار (زغال زیستی) است. بیوچار ماده ای غنی از کربن است که از گرمادهی بقایا و ضایعات مختلف آلی (نظیر ضایعات کشاورزی و حیوانی) در محیط حاوی اکسیژن محدود یا بدون اکسیژن، به دست می آید و به تجزیه گرمایی زیست توده در محیط فاقد اکسیژن گرماکافت می گویند. بیوچار پایداری بالایی داشته و به منظور مدیریت ضایعات، تولید انرژی، اصلاح خاک از نظر فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی، افزایش عملکرد گیاه، جاذب آلودگی آب، و کاتالیزور فرایندهای شیمیایی مورد استفاده قرار می گیرد و و جنبه های پایداری کربن موجود در آن در کاهش تغییرات اقلیمی موجب جذابیت آن برای فعالین و دانشمندان این حیطه شده است. در عین حال بیوچار میتواند به بهبود سلامت خاک، حاصلخیزی و تقویت تولید محصولات کشاورزی از مسیر بهبود وضعیت نگهداشت و در دسترسی آب خاک کمک کند، هرچند این موضوع نسبت به هر نوع ضایعاتی نیازمند مطالعات بیشتر و منحصر به آن ماده دارد اما در بسیاری موارد چالشهای زیست محیطی ناشی از ضایعات کشاورزی و حیوانی را میتوان با بازیافت آنها از طریق تبدیل کردن به بیوچار کاهش داد. بنابراین بیوچار میتواند از جنبه های توسعه پایدار، راهکار مناسبی برای مدیریت پسماندهای کشاورزی و بهبود دهنده ی سلامت خاک و آب باشد.

Keywords:

زغال زیستی , پیرولیز , کیفیت خاک , سلامت خاک