بررسی ادعای تقابل دینداری و احساس شادی (مطالعه موردی: دانشگاه خیام)

هدف از این تحقیق، بررسی نظریه تقابل دینداری با شادی است؛ که ادعا می شود افراد دیندار، احساس شادی کمتری دارند. اشاعه این اندیشه به عنوان ابزاری جهت دین گریزکردن جوانان مورد استفاده قرار می گیرد. نماز در اسلام ستون دین است و دیندار، فریضه نماز را برپا می دارند. برای سنجش میزان برپایی نماز از دو شاخص «تداوم و نظم در ادای این فریضه» و ـتمرکز هنگام نماز» استفاده شد. برای سنجش شادی، پرسشنامه آکسفورد انتخاب گردید. تحقیق در دانشگاه خیام انجام شد. در صورتی که بین دین داری و احساس شادی تقابل باشد، بایستی رابطه ای منفی در همبستگی به دست آید. با توزیع و تحلیل آماری 387 پرسشنامه معلوم شد بین نمازخواندن «منظم و با تمرکز» و همچنین نمازخوانی «منظم و گاهی با تمرکز» با احساس «شادی» رابطه مثبت معناداری وجود دارد. بین نمازخوانی «منظم و بی تمرکز»، «بی نظم و بی تمرکز»، «بی نظم و یا تمرکز» و «نمازنخواندن»، رابطه معناداری با احساس «شادی» مشاهده نشده. لذا رابطه ای منفی بین احساس شادی و برپایی نماز پیدا نشد وادعای تقابل دین داری با شادمانی مردود می شود.

Keywords:

شادی , نماز , تقابل دینداری با شادی