بررسی وتحلیل سیمای اقوام و نژادها در مثنوی معنوی

در این پژوهش به بررسی و تحلیل سیمای اقوام و نژادها در مثنوی معنوی در شش دفتر آن پرداخته شده است. این تحلیلها موجب تفکیک اقوام و نژادها به کمی و کیفی شد. تعداد و نوع اقوام و نژادها به دست آمده نشاندهنده ی ذم اقوامی است که پیامبران و امامان را نفی میکردند و ستایش مولانا از اولیاءالله. قوم بنی اسرائیل و یهود بیش از سایر اقوام در مثنوی سرزنش شده است. مولوی اختلاف بین مذاهب را صوری میگیرد، ازاینرو، بسیاری از آموزه های مولانا فراتر از ادیان خاص است. اغلب مواقع مولانا فراتر از هرگونه نژاد و جغرافیای خاصی صحبت میکند. وحدت و یگانگی آرمان شهر وی است. نژادها و اقوام تنها از نظر رنگ و نام متفاوت هستند اما آنچه مهم و برجسته است روح و جان آدمی است که در همه مشترک است. مولانا به پیروی از قرآن و از طریق آیات، اقوامی را مورد عتاب خویش قرار داده است؛ بنابراین در مثنوی معنوی معیار سنجش نیکی و بدی یک قوم و نژاد، قرآن کریم می باشد. مولانا با توجه به برخی حکایات، نشان داده که نقطه ی مشترک انسانها دل است که باعث میشود، قومیت و نژادها کنار روند و همدلی را وجه اشتراک تمام انسانها میداند. در این پژوهش جداول مربوط به کمیت و کیفیت مدح و ذم های اقوام و نژادها که در پایان بررسی آمده گویای کم و کیف بوده است.

Keywords:

مولوی , اقوام , نژادها , مثنوی معنوی