تخصیص مازاد سیستم سری - موازی با هدف بیشینه در دسترسپذیری با در نظر گرفتن نرخهای خرابی و تعمیر غیر نمایی

در این نوشتار، مساله تخصیص مازاد سیستم سری - موازی، برای بیشینه کردن سطح دسترسپذیری سیستم با در نظر گرفتن محدودیت بودجه، وزن، حجم و بیشترین و کمترین تعداد عناصر تخصیص یافته به هر زیرسیستم مورد بررسی قرار گرفته است. نوآوری اصلی تحقیق لحاظ کردن نرخ خرابی و تعمیرپذیری اجزا در فرآیند بهینهسازی با نرخهای خرابی و تعمیر غیر از تابع توزیع نمایی میباشد. پارامترهای موثر بر سیستم مورد مطالعه این تحقیق به گونهای میباشد که امکان محاسبه دسترسپذیری با استفاده از روابط ریاضی غیرممکن خواهد بود. بنابراین این تحقیق به منظور محاسبه دسترسپذیری سیستم از تکنیک شبیهسازی استفاده میکند. از آنجایی که شبیهسازی هیچگونه قابلیت بهینهسازی ندارد سعی میشود تا نتایج حاصل از شبیهسازی به شکل یک تابع ریاضی، که بیانگر چگونگی تاثیر متغیرهای تصمیم بر دسترسپذیری سیستم میباشد، بیان شود. در ادامه با توجه به درجه سختی بالای تابع ریاضی توسعه داده شده، الگوریتم فراابتکاری ژنتیک برای حل آن به کار گرفته میشود. در نهایت کارایی الگوریتم ژنتیک در برابر الگوریتمهای اجتماع ذرات و شبیهساز تبرید سنجیده میشود. به منظور مقایسه منصفانه، پارامترهای تاثیرگذار بر الگوریتمها با استفاده از روش تاگوچی تنظیم شده و الگوریتمها در بهترین حالت کارکردی خود قرار میگیرند. نتایج محاسباتی توانایی بالای الگوریتم ژنتیک را در بهینهسازی مساله مورد نظر اثبات میکند.

تخصیص مازاد سیستم سری - موازی با هدف بیشینه در دسترسپذیری با در نظر گرفتن نرخهای خرابی و تعمیر غیر نمایی Keywords:

قابلیت اطمینان , مساله تخصیص مازاد , شبیهسازی , الگوریتم فراابتکاری , روش تاگوچی