مکانیزم تحول برنامه محور پارادایمی برای ارتقا طرح های توسعه ای بافت کهن (مطالعه موردی: محله مولوی قزوین)

تاکنون طرحهای توسعه ای که برای شهرها تهیه و اجرا شده اند تنها قادر به حل مشکلات ونیازهای شهری بصورت موقت بوده اند. شهرها برای رفع نیازهای آینده خود،نیازمند تلاشهای نظام مند برای شناخت ودرک صحیح از تغییر وتحولات محیط داخلی وخارجی خود می باشند .. این در حالی است که بافت های کهن شهری هم از بعد جذابیت های گردشگری وهم از منظر هویتی-تاریخی عامل مهمی جهت تحول محسوب می شوند و به همین خاطر برنامه ریزان شهری در طول دهه های اخیر با بهره گیری از برنامه های استراتژی توسعه شهری با رویکرد تحول گرا به دنبال موفقیت طرح های توسعه کهن شهری می باشند. هدف اصلی این پژوهش بررسی وارزیابی شاخص های برنامه ریزی راهبردی تحول گرا به منظور ارتقای شرایط محله مولوی قزوین برای برآورده شدن نیازهای ساکنان می باشد. این تحقیق با روش توصیفی-تحلیلی انجام شد وبرای گردآوری اطلاعات میدانی از محدوده مورد مطالعه از پرسشنامه ومشاهده هدایت شده استفاده گردید . توزیع پرسشنامه بصورت مکانی از جامعه آماری خانواری وبا نمونه ۳۳۳ نفری(براساس فرمول کوکران)صورت گرفت و به منظور سهولت کار در آزمون فرضیه، پرسش های مربوط به متغیرهای مدنظر در فرضیه در طیف لیکرت طرح گردید وتحلیل یافته های حاصل از پرسش نامه ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های آماری نرم افزار spss انجام گرفت. این پژوهش و بررسی ها نشان داد که علیرغم توانمندیهای موجود در محله بعلت عدم هماهنگی بین ابزارهای تحول برنامه محور ، طرح های توسعه ای نتوانسته اند نیاز های مردم محله را برآورده سازند.

Keywords:

تحول , بافت کهن شهر , طرح های توسعه ای , راهبرد تحول گرا