تاثیرمتقابل فرم ، فضا ،عملکرد نقش عوامل محیطی و اقلیمی در طراحی

مسکن و ساختمان یکی از مهم ترین بخش های اقتصادی کشور بوده و طیف گسترده ای از سایر صنایع را برای فعالیت های خویش به همراه دارد. اصلاح الگوی ساخت و ساز، بهره برداری و بازیافت مصالح (در پایان عمر ساختمان) از دغدغه های مهم کشورها برای توسعه پایدار‌ می‌باشد. در گذشته تاریخی ایران نیز الگوهای بهینه مسکن (از جمله در مصرف انرژی و سازگاری با محیط) وجود داشته که پشتوانه فرهنگی و اجتماعی خوبی محسوب‌ می‌شوند.توجه و تأمل در استفاده از مصالحی که کمترین اثرات منفی زیست محیطی را در مجموع دوره تولید مصالح، ساخت و به کارگیری در ساختمان، بهره برداری، نگهداری و همچنین دوره پس از اتمام بهره برداری را داشته باشد، امری ضروری است و همچنین طراحی مناسب ساختمان، عایق کاری ها، پوشش و چتر ساختمان به صورتی که در مجموع عمر آن، کمترین تلفات انرژی را داشته باشد، از اهداف این مقاله می‌باشد.به نظر‌ می‌رسد بتوان با به کار بستن سیاستهایی کوشش هایی اساسی را در جهت صرفه‌جویی در مصرف انرژی و ایجاد یک تحول عظیم در نحوه تولید ساختمان را سامان داد.بهبود الگوی ساختمان و تلفیق با دیدگاههای زیست محیطی منجر به ارتقای کیفیت مصالح مصرفی، روشهای ساخت، روشهای بهره‌برداری و بازیافت می‌شود که علاوه بر کاهش اثرات منفی بر محیط زیست، زمینه‌های نوینی برای نوآوری و اشتغال در بخش ساختمان فراهم می‌آورد