بررسی تاثیر طراحی فضاهای باز مجتمع های مسکونی در ایجاد حس دلبستگی به مکان (نمونه مورد مطالعه : مجتمع مسکونی ششصد دستگاه در شهرستان مشهد)

پیوند بین انسان و مکان یا دل بستگی به مکان مبنایی برای ارضای بسیاری از نیازهای انسان به واسطه مکان و معنا بخشی به زندگی برشمرده شده است. به ویژه دل بستگی به مکان های با اهمیت برای انسان که شاخص ترین آن ها فضای سکونت است. فضاهای باز مابین ساختمان های مسکونی بستر پیوند ساکنان با طبیعت و محل گذران اوقات فراغت در مکان بیرونی بلافصل خانه است؛ بنابراین، نیاز به بازنگری و توجه ویژه طراحی فضای باز مجتمع های مسکونی به عنوان حیاط مشترک و جمعی در بسیاری از گونه های مسکن امروزی ضروری است. این پژوهش سعی دارد تا با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و مشاهدات میدانی و مصاحبه های حضوری با ساکنین با استفاده از آمارهای توصیفی و استنباطی به بازشناسی مولفه های موثر در سازمان دهی فضای باز مجتمع های مسکونی در جهت افزایش ساکنین با فضای باز مجتمع بپردازد؛ و از طریق مطالعه تطبیقی هر یک از مولفه ها را بازخوانی کند. برای نیل به این هدف مجتمع مسکونی ششصد دستگاه در شهرستان مشهد انتخاب و مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاکی از آن است که پیاده راه ها، مسیرهای سواره، فضای بازی کودکان، فضای سبز، مبلمان شهری و فضای نشستن، از جمله مولفه های فضای باز تاثیرگذار در جهت افزایش دل بستگی به فضای باز مجتمع مسکونی می باشند که باید مورد توجه قرار گیرند. استراتژی های پیشنهادی ارایه شده در این پژوهش کاربردی بوده و می تواند راهبردی برای آگاهی طراحان نسبت به چگونگی تاثیر فضاهای باز مجتمع های مسکونی در جهت افزایش دل بستگی به مکان ساکنین را فراهم آورد.