ارزیابی و سنجش تطبیقی میزان فشردگی بافتهای تاریخی و نوساز شهر یزد

تشدید مشکلات زیست محیطی، ظهور و بروز بحرانهای اقتصادی و ناملایمات و نابرابریهای اجتماعی به صورت ریشههای تاریخی موثر در شکلگیری نظریه توسعه پایدار، کارشناسان مسایل شهری را بر آن داشت تا راهکارهای عملی و اقدامات اجرایی خاصی برای دستیابی به شهرهای پایدار پیشنهاد کنند. به همین منظور ارزیابی و سنجش میزان فشردگی بافتهای شهری، جز نخستین گامها در بررسی وضعیت پایداری در شهرها است. از این نظر در این پژوهش ابتدا با استفاده از اسناد موجود، چهارچوب نظری توسعه پایدار و شهر فشرده، بیان شد. در ادامه شاخصهای شناساییشده برای سنجش میزان فشردگی شهری، تعیین و با استفاده از روش دلفی و تکنیک AHP تدقیق و وزن هر شاخص مشخص شد. در نهایت به منظور در نظر گرفتن همهجانبه و یکپارچه تمام شاخصها و ارزیابی فشردگی در دو برزن مطالعهشده در شهر یزد از سیستم اطلاعات جغرافیایی و تحلیل همپوشانی استفاده شد. این پژوهش از نوع کاربردی و با روش توصیفی - تحلیلی در برزن گازرگاه از بافت تاریخی و برزن فرودگاه از بافت جدید شهر یزد انجام شده است. بر اساس نتایج بهدستآمده ۴۶.۷۷ درصد از برزن گازرگاه واقع در بافت تاریخی از درجه فشردگی متوسط و بالاتر بهره میبرد؛ ولی این رقم در برزن فرودگاه ۳۸.۱۷ درصد است. همچنین توزیع فشردگی در سطح بافت تاریخی متعادلتر و نزدیک به توزیع نرمال است. 

Keywords:

ارزیابی , میزان فشردگی , توسعه پایدار , بافت تاریخی , تکنیک AHP , شهر یزد