مقایسه مقادیر جیوه در پنج گونه از میگوهای بندر عباس

سواحل بندر عباس با طیف وسیعی ازپدیده‌های آلاینده مثل صنایع پتروشیمی، جنگ‌های خیج فارس و حمل و نقل نفت، آلوده شده است. در این مطالعه میزان جیوه کل در پنج گونه از میگوهای بندر عباس به عنوان یک شاخص زیستی اندازه گیری شد . این مطالعه بر روی 64 میگو از پنج گونه میگوی ببری سبز Penaeus semisulcatus ، میگوی موزی Penaeus merguiensis ، میگوی چکو یا سرتیز کوچک Metapenaeus stabbingi ، میگوی سفید یا سرتیز بزرگMetapenaeus affinis و میگوی خنجری Parapenaeupsis stylifra که از سایت نمونه گیری بندر عباس جمع آوری شده بود انجام گردید. غلظت جیوه با دستگاه mercury analyzer مدل Leco AMA 254 با کالیبراسیونAuto select و روش کار با شماره استاندارد ASTM D6722 اندازه گیری شد. غلظت جیوه به صورت Mean ±SD با P.value= 0.05 گزارش شد. میانگین غلظت جیوه در عضله گونه میگوی ببری mg/kg0/56± 0/76در میگوی سرتیز خنجری mg/kg 0/4± 0/1در میگوی سرتیز سفیدmg/kg 0/4±0/5 در میگوی سرتیز کوچک mg/kg 0/1± 1/1 و در میگوی موزی mg/kg 0/04±0/08 بود. تفاوت معنی داری (P=0.0001)بین همه گونه‌های صید شده از بندر‌عباس دیده شد بیشترین غلظت جیوه در گونة سرتیز کوچک مشاهده شد که به نظر می رسد به علت عوامل بیولوژیکی، چرخه زیستی و نیز وابستگی بیشتر به بستر باشد. همچنین غلظت جیوه در عضله گونة ببری بیشتر از موزی مشاهده شد که به نظر می رسد به علت ترجیح دادن بستر گلی، رفتارحفاری و سایر عوامل بیولوژیکی و فیزیولوژیکی باشد.

Keywords:

جیوه , میگو , خلیج فارس , فلزات سنگین , بندر عباس , حد مجاز مصرف