اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر امیدواری و شادکامی افراد مبتلابه سرطان

هدف: پژوهش حاضر با هدف  بررسی اثربخشی آموزش گروهی  مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی  بر امیدواری و شادکامی افراد مبتلابه سرطان  انجام شد. روش: این تحقیق نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و با پیگیری ۳ ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل  کلیه افراد دارای  تشخیص پزشکی سرطان و مراجعه کننده به بیمارستان امید شهر مشهد در  سال ۱۳۹۴ بود که از بین آن ها ۳۰­ نفر به روش نمونه­گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه ۱۵ ­نفره آزمایش و کنترل گمارش شدند. افراد گروه آزمایش، آموزش تکنیک های درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی را به صورت گروهی در ۱۰­جلسه دریافت کردند؛ درحالی که گروه کنترل هیچ نوع مداخله­ای را دریافت نکردند. جهت جمع­آوری اطلاعات از پرسشنامه های شادکامی آکسفورد و امید اشنایدر استفاده شد. یافته­ها: نتایج تحلیل کوواریانس یک راهه و آزمون t جفت شده برروی نمرات پیش از درمان، درمان و پیگیری نشان داد که پس از تعدیل نمرات پیش آزمون بین دو گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای امیدواری (۰۵/۰P<) و شادکامی (۰۱/۰P<)، تفاوت معناداری وجود دارد.  نتیجه گیری: بر اساس یافته­های این مطالعه، پیشنهاد می­شود که در  مراکز  مشاوره و کلینیک های درمانی جهت افزایش امیدواری و شادکامی افراد مبتلا به سرطان  از تکنیک­های آموزشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی  بهره برد.

Keywords:

Treatment based on improving quality of life , Happiness , Hope , Cancer , درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی , شادکامی , امیدواری , سرطان