مقایسه اثرات زیست محیطی نظام های تولید دیم و آبی جو با استفاده از ارزیابی چرخه حیات

به منظور ارزیابی بوم نظام های آبی و دیم تولید جو در کشور بر اساس میزان مصرف نیتروژن با استفاده از LCA، میانگین عملکرد دانه طی سال های ۹۲-۱۳۷۸ و میزان مصرف نهاده ها به ازای یک هکتار تعیین شد و LCA در چهار گام تعریف اهداف و حوزه عمل مطالعه، ممیزی چرخه حیات، ارزیابی تاثیر چرخه حیات (LCIA) و تلفیق و تفسیر نتایج محاسبه گردید. گروه های تاثیر مورد مطالعه شامل اسیدی شدن، اوتریفیکاسیون (در محیط های خشکی و آبی) و گرمایش جهانی بودند. واحد کارکردی معادل یک تن دانه در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که بالاترین پتانسیل اوتریفیکاسیون در محیط آبی برای نظام تولید جو آبی و دیم به ترتیب برابر با ۴۲/۲ و ۶۴/۱ واحد معادل PO۴ به ازای یک تن دانه برای سطح ۱۸۰-۱۴۰ و ۴۰-۳۰ کیلوگرم نیتروژن در هکتار محاسبه گردید. بالاترین پتانسیل گرمایش جهانی در نظام تولیدی جو آبی برابر با ۲۴/۸۹۸ واحد معادل دی اکسید کربن به ازای یک تن دانه برای سطح کودی ۱۸۰-۱۴۰ نیتروژن در هکتار و برای نظام جو دیم برابر با ۶۶/۶۰۴ واحد معادل دی اکسید کربن به ازای یک تن دانه در سطح کودی ۴۰-۳۰ کیلوگرم نیتروژن در هکتار حاصل شد. دامنه شاخص زیست محیطی نظام های تولید جو آبی و دیم به ترتیب برابر با ۴۶/۰-۲۷/۰ و ۳۱/۰-۲۸/۰ به ازای یک تن دانه محاسبه گردید. بیشترین و کمترین اثرات زیست محیطی هر دو بوم نظام تولید جو آبی و دیم به ترتیب برای گروه های تاثیر اوتریفیکاسیون بوم نظام آبی و اسیدی شدن حاصل گردید.

Keywords:

اوتریفیکاسیون بوم نظام آبی , شاخص زیست محیطی , گرمایش جهانی , واحد کارکردی