سنجش پایداری بافت فرسوده شهر بابل

بافت مرکزی و قدیمی شهرها که روزگاری مهمترین و بهترین محلههای مسکونی شهرها بودهاند و به دلیل حضور اجتماعات انسانی امروز دارای عناصر تاریخی و به یادمانی باارزش متعددی هستند، در حال حاضر دچار فرسودگی ناکارآمدی شده است. احیای بافتهای فرسوده میتواند ارزش کالبدی را ارتقا داده و رغبت شهروندان به سکونت در آن را افزایش دهد. اگرچه این بافت در گذشته به مقتضای زمان عملکردهای منطقی و سلسله مراتبی داشته است، امروزه از لحاظ ساختاری و عملکردی دچار کمبودهایی شده است و آنگونه که باید و شاید نمیتواند پاسخگوی نیاز ساکنان خود باشد. زندگی در چنین مکانهایی با افسردگی، اغتشاش، هرج و مرج و فقدان مشارکت اجتماعی همراه است و در یک کلام، زندگی سالم شهری جریان ندارد. بر این اساس یکی از ضرورتهای مهم شهر و شهرنشینی عصر حاضر بهسازی و نوسازی این بافتهای شهری است. این تحقیق از نظرهدف کاربردی و از لحاظ ماهیت توصیفی تحلیلی است ، پس از جمع آوری اطلاعات میدانی که با استفاده از ابزار پرسشنامه تکمیل خواهد شد. همچنین برای نمایش نتایج داده های تحلیلی و توصیفی از انواع نمودارها، دیاگرامها، نقشه ها،منحنی ها و ... نیز استفاده خواهد شد برداشت های میدانی صورت گرفته از محلات وارد محیط Arc GIS گشته و تحلیل های مورد نیاز انجام می شود. علاوه برآن درادامه جهت آشکارسازی میزان تاثیر فرسودگی بافت برساکنین محدوده و مسائل ناشی ازآن و همچنین جهت آزمون فرضیات، از مدل آنتروپی استفاده شده است که با مدل های تصمیم گیری چند معیاره SAW رتبه بندی شده و سنجش محلات صورت می گیرد .

Keywords:

توسعه پایدار , بافت فرسوده , شهر بابل