درآمدی بر بازآفرینی پس از زلزله ( محدوده مورد مطالعه: شهرسرپل ذهاب)

سوانح طبیعی، جزیی از فرایند زندگی بشر به شمار می روند و هر روزه بر تعداد و تنوع آنها افزوده می شود و به عنوان چالشی اساسی در جهت نیل به توسعه پایدار جوامع انسانی مطرح شده اند. در نتیجه شناخت شیوه های نیل به پایداری، به وسیله ی الگوهای مختلف کاهش آسیب پذیری در برنامه ریزی و مدیریت سوانح وارد شده است و جایگاهی مناسب در سیاستگذاری های ملی هر کشور یافته است، تا شرایط مطلوبی را برای کاهش کارآمد و موثرتر خطرات در سطوح مختلف مدیریت سوانح بخصوص مدیریت زلزله به دلیل خسارات وسیع و ناهنجاری های گسترده اجتماعی ایجاد نمایند. در این میان میتوان به زلزله شهر سر پل ذهاب اشاره نمود که تلفات جانی و خسارات زیادی را بر مردم و استان کرمانشاه وارد نمود. به طور کلی دو نوع استراتژی برای مواجهه با سوانح طبیعی وجود دارد که شامل استراتژی های پیش بینی و استراتژی های تاب آوری است؛ مورد اول برای روبرو شدن با مشکلات و معضلات شناخته شده به کار می رود و مورد دوم برای مقابله با مشکلات ناشناخته. ولیکن پس از بروز سانحه باید در جهت بازگرداندن شهر به حالت قابل سکونت قبل از سانحه تلاش نمود. رویکرد بازآفرینی به عنوان فرایندی که فضای شهری جدید را ضمن حفظ ویژگی های اصلی فضایی(کالبدی و فعالیتی) خلق می نماید، میتواند مورد توجه قرار گیرد. بنابراین پژوهش حاضر با روش توصیفی، تحلیلی به بررسی مفاهیم اصلی در این حوزه پرداخته و در انتها به بیان مواردی قابل توجهی که باید در این فرآیند در نظر گرفت، اشاره گردید.

Keywords:

بازآفرینی , سر پل ذهاب , زلزله , شهرایرانی , بازسازی , تاب آوری , مخاطرات طبیعی.