دگرگشت میراث به ثروت تاریخی و نقش آن در بازآفرینی شهری پایدار

مساله بافتهای فرسوده یکی از مهمترین مسائل پیش روی شهرهای ایرانی است. نیز هیچ کلانشهر ایرانی نیست که در درون و برون و حاشیه ی خود، نشانی از بافتها و پهنه های رو به زوال و محنت زده نیابد. این امر حکایت از چالشی سترگ در برابر مدیران، برنامه ریزان و طراحان شهری دارد. به دیگر سو در دهه های اخیر، رویکردهای بازآفرینی شهری پایدار و از پی آن نوزایی شهری، راهنمای عمل نسبتا منسجمی را برای تبیین چگونگی هدایت مواجهه با این پهنه های وسیع شهری فراهم آورده اند. یکی از مهمترین وجوه مورد تاکید این مفاهیم، نقش میراث تاریخی در تحریک توسعه و خروج از چرخه افت و زوال شهری و تبدیل آنها به ثروت می باشد که در این پژوهش بدان پرداخته شده است. در برابر دوگانه ناتمام حفاظت کامل و یا تغییر و حذف، اتخاذ رویکردهای مناسب بازآفرینی کالبدی و اقتصادی ابنیه و بافتهای واجد ارزش تاریخی ( شامل حضور توامان تداوم و دگرگونی)، میتوانند نقشی مهم در کنش یاری و تسهیل گری بازآفرینی مناطق شهری وسیع تر و تحریک توسعه ایفا نمایند که در ابعاد مختلف ایجاد مزیتهای رقابتی، احیای اعتماد و مشارکت عمومی و پایداری محیطی قابل رهگیری میباشد. این پژوهش به لحاظ هدف، کاربردی و به لحاظ روش توصیفی تحلیلی میباشد و از ابزار مطالعات اسنادی و کتابخانه ای برای یافته اندوزی بهره برده است.

Keywords:

بافتهای رو به زوال و فر سوده , بازآفرینی شهری پایدار , نوزایی شهری , تداوم دگرگونی , دگرگ شت میراث به ثروت تاریخی