الگوی بهینه سیاستگذاری در برنامه ریزی شهر سالم در بخش حمل و نقل با استفاده از مدل های پویایی سیستم (مطالعه موردی: شهر مشهد)

رشد شهرنشینی و توسعه ناموزون آن سبب بروز معضلات متعدد و از آن جمله، ایجاد مخاطرات سلامت شهروندان شده است. طی سالیان اخیر، توجه به برنامهریزی شهر سالم از سوی گردانندگان شهری به جهت برون رفت از شرایط نامطلوب موردتوجه قرار گرفته است. بخش حمل و نقل به عنوان یکی از ارکان موثر در بروز و تشدید بیماری های جسمی و روحی نیازمند همکاری بین بخشی با سایر بخش های جامعه می باشد. درا ین میان، انتخاب سیاست های بهینه و پایش میزان اثرگذاری برنامه ریزی ها و سیاست گذاری های حمل و نقلی جهت دستیابی به شهر سالم بسیار ضروری به نظر می رسد. در این مقاله تلاش شده با استفاده از مدل پویایی سیستم،بخش حمل و نقل شهری در شهر مشهد به عنوان مطالعه موردی مدل سازی شود. به منظور ارزیابی مدل توسعه یافته، نتایج ۱۳ شاخص در ۹ سناریو بر اساس چهار استراتژی بررسی گردیده است. جهت ارزیابی سیاست های مطالعه از روش تحلیل همایی استفاده شده است. نتایج نشان می دهد که توسعه شیوه فرهنگ دوچرخه سواری، ایجاد و گسترش محدوده طرح ترافیک، کاهش سفرهای غیرضرور روزانه و کاهش خودروهای تک سرنشین در مقایسه با سایر سناریوها دارای اولویت می باشند. نوآوری این مقاله، بررسی بلندمدت نتایج سیاست های متعدد و انتخاب بسته های سیاستی بوده که این موضوع می تواند با توجه به توسعه برنامه ریزی شهر سالم در سایر شهرها مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

برنامه ریزی شهر سالم , حمل و نقل , مدل پویایی سیستم , سیاستگذاری