تحلیلی بر زیبایی شناسی هندسی در معماری سنتی ایران

زیبایی و تمایل به زیبایی ها امری فطریست که ریشه در وجود آدمی دارد و این صفت ودیعه ای از طرف خداوند متعال است که زیبای مطلق و کانون تمام زیبایی هاست . زیبایی شناسی به منظور تشریح ماهیت زیبایی و نحوه درک انسانها از زیبای و سطوح گوناگون آن است. فضاهای معماری هنگامی ارزشمند میشود که بتواند ذهن مخاطب را به خود مشغول و به فعالیت وا داشته و موجبات امنیت روانی و خوشایندی عاطفی و احساسی را برای او فراهم نماید . معماران در خلق آثار خود همواره به نیازهای روحی خود و مخاطب توجه داشته و علاوه بر رعایت مراتب عملکردی و اقلیمی به القاء حس زیبایی مبادرت ورزیده اند و در این میان هندسه و تناسب به عنوان ابزاری قدرتمند در دستان معماران سنتی ، انتظام ، هماهنگی ، تعادل بصری و القاء حس زیبایی را برای مخاطبان به ارمغان آورد است.در این مقاله ابتدا به بررسی مفهوم زیبایی و زیبایی شناسی از منظر اندیشمندان، همچنین فلاسفه اسلامی پرداخته و پس از بیان زیبایی شناسی در هنر، جنبه های زیبایی شناسی در ریاضیات و هندسه مورد بررسی قرار گرفته و در نهایت به تحلیل نظام هندسی و زیبایی شناسی در آثار معماری ایران پرداخته شده است .این پژوهش مبتنی بر مطالعات اسنادی و کتابخانه ای به صورت تحلیلی می باشد که به تبیین مقوله زیبایی شناسی هندسی در آثار معماری سنتی ایران پرداخته و در جمع بندی مطالب دلایل آفرینش خلق این گونه فضاها بیان شده است .

Keywords:

زیبایی شناسی , زیبایی شناسی هندسی , هندسه در معماری , معماری سنتی