بررسی کیفیت زندگی در فضاهای شهری با تاکید بر سکونتگاه غیررسمی

رشد شهرنشینی در ایران شتابان، ناهمگون و بدون برنامه ریزی منسجمی آغاز و ادامه یافته است. گرچه عواملی مانند بلایای طبیعی، حوادث اجتماعی و سیاسی، ساختارهای اقتصادی و نارسایی های نظام برنامه ریزی و مدیریت شهری از عوامل تاثیرگذار بر گسترش شهرنشینی می باشد، لیکن انکار نقش مهاجرتهای روستایی امری غیرممکن است. سکونتگاه های غیررسمی بخشی از بافت شهری هستند که عمدتا مهاجرین روستایی و تهیدستان شهری را در خود جای داده اند و بدون مجوز و خارج از برنامه ریزی طرح های جامع و تفصیلی در درون و خارج از محدوده قانونی شهرها به صورت خودروبه وجود آمده اند. با سیمایی نازیبا، خدمات ناکافی و ساکنان کم توان و مشاغلی نامطمئن که محیطی آماده برای پذیرش نابهنجاری های اجتماعی و باز تولید فقر را فراهم می سازند و خطرپذیری بالایی در برابر سوانح طبیعی دارند. هدف مقاله حاضر بررسی کیفیت زندگی در فضاهای شهری با تاکید بر سکونتگاه غیررسمی با مطالعه اسنادی و کتابخانه ای می باشد. نتایج نشان می دهد. برای به روز رسانی و بازنگری سند توانمند سازی و ساماندهی سکونتگاه های غیررسمی می بایست آسیب شناسی دقیقی از اقدامات و فعالیت های انجام شده در این مناطق و وضعیت موجود آن صورت گیرد، همانگونه که در سند مصوب هیئت وزیران سال ۱۳۸۲ نیز تاکید شده، چاره اندیشی برای اسکان غیررسمی و پیشگیری کامل از آن، در گرو تحولات ساختاری دراز مدتی است که ریشه کنی فقر، توسعه همه جانبه و ایجاد تعادلهای منطقهای در کشور را به دنبال آورد و تحقق شمه این موارد منوط به داشتن سند راهبردی جامع و به روز است.

Keywords:

کیفیت زندگی , فضاهای شهری , سکونتگاه غیررسمی