بررسی اثربخشی آموزش معنوی مدرسه برخودکارامدی و خوش بینی دانش آموزان پایه پنجم شهرستان بم

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش معنوی معلمان مدارس ابتدایی بر میزان خوش بینی و هم چنین خودکارامدی دانش آموزان پایه پنجم شهرستان بم وفهرج در سال تحصیلی ۴۰۰-۹۹ اجرا شد .روش پزوهش:روش پژوهش حاضر نیمه آزمایش با دو گروه کنترل و آزمایش بود وجامعه پژوهش کلیه دانش آموزلن پایه پنجم شهرستان بم و فهرج در سال تحصیلی ۴۰۰-۹۹ را شامل میشود اما با توجه به محدود بودن زمان انجام پژوهش و شرایط اپیدمی که دسترسی به به جامعه را مشکل می کرد از روش نمونه گیری در دسترس استفاده شد و دو مدرسه از شهرستان فهرج و دو مدرسه از شهرستان بم انتخاب شدند وپس از غربال گری اولیه به دو گروه ۳۰ نفری (کنترل و آزمایش)تقسیم شدند .ابزارهای پزوهش شامل پرسشنامه خودکارامدی شرر و پرسشنامه سبک اسناد کودکان بوده است .پس از اجرای پیش آزمون بر گروه آزمایش وکنترل گروه آزمایش برنامه اموزش معنوی به مدت ۱۲جلسه ۷۲۰)دقیقه)دریافت کردند .پس از جرای برنامه آموزشی دو گروه به پرسشنامه های خودکارامدی وسبک اسناد پاسخ دادند . برای استنباط نتایج از ازمون های آماری (تحلیل کوواریانس )استفاده شد .یافته ها:نتایج پژوهش حاکی از افزایش نمرات مقیاس خودکارامدی وخوش بینی بود که بیانگر اثربخشی آموزش معنوی است .نتیجه گیری:آموزش معنویت بر افزایش خودکارامدی وخوش بینی دانش اموزان تاثیر مثبت داشته است .

Keywords:

آموزش معنوی , خودکارمدی , خوش بینی